BLOG: Een afscheid en een droom
En dan komt er een tijd dat je na exact vijftig jaar afscheid neemt van een plek waar je roots liggen. Van het land waar je wieg heeft gestaan, zoals ze dat zo mooi zingen in het carnavalsliedje. Het mooie Brabant waar ik werd geboren, getogen en ach, mijn kneuterige Den Bosch, de stad waar ik toch steeds weer, veertig jaar lang naar terugkeerde na alle omzwervingen. De stad waar ik mij het meest thuis voelde. De stad waar ook de liefde voor muziek werd geboren en mijn kinderen. De stad waar ik vrienden maakte, ze behield maar waar sommigen van hen ook weer in de vergetelheid raakten, want zo gaat dat nou eenmaal tussen mensen. De stad waar ik zo vaak muziek mocht maken voor jullie en samen met velen van jullie. De stad en provincie die me de kans gaf om te worden wie ik nu ben, een gedreven en trotse man met een fijne partner en een ongelofelijke passie voor hetgeen we nu doen. Mensen laten genieten van muziek. Ik dank Den Bosch en Brabant en haar mooie mensen voor al dit geluk. Maar ik ga afscheid nemen.
En terwijl ik dit schrijf spookt er 50 jaar aan herinneringen, anekdotes en legendarische belevenissen door mijn hoofd. Ik besef dat het teveel is om te benoemen, laat staan te beschrijven. Het zou een boek kunnen worden. Verhalen die bol staan van een passievol leven, met muzikale hoogtepunten, bourgondische uitspattingen, rock’n’roll ervaringen en creatieve verwondering. Superlatieven die soms onderdoen voor wat het werkelijke moment inhield in mijn eigen beleving. Ik heb vele hoogtepunten gezien en meegemaakt, maar soms ook diepe dalen en slechte momenten gekend. Ook dat zijn levensverhalen die er mogen zijn en ze hebben allemaal hun plaats. Ik heb mogen genieten van het leven zoals me dat is komen “aanspoelen”; als een grote golf in zee die op het strand komt aangerold om zich met een daverende klap over het kind in mij heen te storten, het erin rond te laten tollen en een eind mee te sleuren, en het vervolgens verward maar vol verrukking achter te laten terwijl het water zich snel weer terugtrekt langs de kleine enkeltjes. Met de voeten stevig in het zand. Met de blik op de oneindige horizon van die grote onbekende zee en het veilige, vaste land achter me. Altijd verwonderd, bewust, maar op zoek naar de grenzen. En zo gaat deze zoektocht nu ook verder. Ik stap een klein stukje verder in de zee. Want ik ga de stad, die veilige haven, dat “vaste land” verlaten.
Kale muren, dozen opgestapeld tegen wanden, stapels serviesgoed op de tafel. Lege kasten. Dat is wat ik zie als ik nu om me heen kijk. Het huis waar ik veertien jaar woonde ben ik aan het strippen van een plakkaat Bo. Ik trek langzaam de folie waarmee ik dit huis tot mijn huis maakte van haar geraamte af. Het wordt weer een huis voor iedereen. Een huis dat opnieuw begint, zonder geschiedenis, zonder verhaal. Kaal en leeg en slechts dienend als omhulsel voor een nieuw laagje folie. Maar in mijn hoofd neem ik dit huis met me mee. De plek waar ik me zo thuis voelde. Ik neem haar mee naar mijn nieuwe stekje, en zorg ervoor dat die nieuwe plek net zo fijn, zo niet beter gaat voelen dan het oude omhulsel. Dat oude ga ik nu verlaten. Deze gedachten maken het afscheid van een dierbare provincie, stad of huis, compleet en aanvaardbaar.
Vera en ik hebben gekozen om ons leven samen voort te zetten in het oosten van het land, in de omgeving van Deventer, voorlopig eerst nog in het huis van Vera. Ze heeft een schitterende baan gevonden in het Voortgezet Onderwijs in de regio en ik kan nu volledig voor de muziek kiezen. Er staan ons een paar mooie nieuwe projecten en uitdagingen te wachten en we vinden dat we ervoor moeten kiezen om onze dromen werkelijkheid te laten worden. Het betekent dat we hard zullen moeten werken, om samen aan die toekomst te kunnen bouwen. Langzaam maar zeker op weg naar steeds meer zelfstandigheid en onafhankelijk leven, op een plek die dat toelaat. Want de droom is mooi. Ik ga er een opnamestudio en podium vestigen, gitaarles geven, Vera gaat er onder meer haar fotostudio en biologische tuin inrichten. En er zijn zo veel meer mooie creatieve ideeën en plannen. We voelen dat we nu een plek nodig hebben om samen in rust en stilte te kunnen werken aan deze plannen, met zo weinig mogelijk ruis op de lijn. We hebben er ontzettend veel zin in. We gaan voor onze droom, we gaan doen waar we gelukkig van worden, de eerste stap is nu gezet. En we vinden het geweldig om jullie daar straks van mee te kunnen laten genieten.
Vandaar, we hebben de stad nu niet meer nodig, maar het was fijn. Dus tot ziens Den Bosch, Brabant. Het ga je goed. We komen graag weer eens langs!
Groeten, Bo en Vera
2 comments
Lieve Vera en Bo, wij wensen jullie alle geluk, liefde en plezier in jullie nieuwe levensruimte.
Wortel opnieuw, groei en kom opnieuw tot bloei!
Heel veel liefs, Frans en Marijke
Dank jullie wel!