FOLLOW THIS BLOG FOR DAILY UPDATES
Big Bo will appear live at the International Blues Challenge in Memphis TN, May 6-9, 2022. A travelogue.
Thursday, April 21, 2022
De voorbereidingen voor onze reis naar de USA zijn inmiddels volop gestart. Gitaren worden klaar gemaakt en koffers gepakt. Langzaam aan worden de To-Do lijstjes afgevinkt. De setlijst is klaar en er wordt volop gerepeteerd. Alles wordt in gereedheid gebracht voor een succesvolle deelname aan de IBC 2022 in Memphis TN, van 6-9 mei.
Vera zal meereizen om zoveel mogelijk vast te leggen op foto en film, we zullen deze blog dagelijks (indien dat lukt) vullen en uiteraard live streamen naar Facebook indien de connectie dat toestaat. Ook zijn er weer plannen om een aantal videoclips op te nemen als we daar zijn.
Onze reis zal al snel beginnen, want we hebben besloten om wat eerder te vertrekken zodat we eerst nog wat Blues geuren kunnen opsnuiven in de Mississippi Delta, een gedeelte van Louisiana en New Orleans! We hebben er bijzonder veel zin in en hopen jullie allemaal mee te kunnen laten genieten van dit bijzondere evenement en onze mooie reis.
(tekst loopt door onder de foto’s)
English text:
The preparations for our trip to the USA have already started. Guitars are being prepared and suitcases are packed. Slowly the To-Do lists are checked off. The set list is ready and rehearsals are underway. Everything is being set up for a successful entry at the IBC 2022 in Memphis TN, May 6-9.
Vera will travel along to capture as much material as possible in photo and film, we will fill this blog daily and of course live stream to Facebook if the connection allows. There are also plans to shoot some video clips when we get there.
Our journey will start soon, because we have decided to leave a little earlier so that we can first breathe in some Blues scents in the Mississippi Delta, part of Louisiana and New Orleans! We are really looking forward to it and hope you all can enjoy this special event and our beautiful journey.
(text continues under the images)
BIG BO – USA TOUR and LIVE AT THE IBC, Memphis, USA, 2022
Monday, April 25, 2022
TAKE OFF!
Vanwege stakingen op Schiphol moeten we al vroeg aan de koffie (4:45 u) om onze vlucht op tijd te kunnen halen. Natuurlijk is er dan altijd haast en heb je aan één snelle bak koffie nooit genoeg. Uiteindelijk blijkt het een goede zet te zijn geweest om bijna 4 uur van tevoren in te checken; ruim drie uur staan we in de rijen in een bomvolle vertrekhal. Gelukkig halen we hierdoor op tijd onze vlucht. En hoewel het vliegtuig gewoon blijft staan wachten om ook de late passagiers binnen te laten (met een dik uur vertraging), zijn we er toch gerust op om in dat toestel te zitten. De reis verloopt verder voorspoedig en na 2 overstaps en 20 uur later komen we aan in het altijd bijzondere Memphis TN. Bijzonder, want je weet nooit wat je er kunt verwachten.
English text:
Due to strikes at Schiphol Airport, we desperately need an early coffee (4:45 am) to be able to catch our flight on time. Of course there is always a hurry and one quick cup of coffee is never enough. In the end, it turns out to be a good move to check in almost 4 hours in advance; for more than three hours we stand in line in a packed departure hall. Fortunately, we made it to our flight on time. And although the plane just waits to let in the late passengers (with a delay of over an hour), we are still confident to be in that plane. The journey continues smoothly and after 2 transfers and 20 hours later we arrive in the always special Memphis TN. Special, because you never know what to expect.
(tekst gaat verder onder de foto)
Het smoezelige hotel dat wegens achterstallig onderhoud en haar onooglijk gedateerde aankleding aandoet als een scene uit een horrorfilm is deze avond en nacht ons decor. De dame achter de balie is vriendelijk en met haar ietwat lijzige stem en trage voorkomen doet ze haar best om de vermoeide blikken op onze gezichten gerust te stellen. In de lobby hangen uiteraard foto’s en een spuuglelijk schilderij van Elvis aan de muur. In het bad ligt een kakkerlak maar de lakens zijn schoon; we voelen ons hier onmiddelijk thuis. Uiteindelijk komt het in Memphis altijd goed.
English text:
The dingy hotel that, due to overdue maintenance and its unsightly dated decoration, looking like a scene from a horror film is our decor this evening and night. The lady behind the counter is friendly and with her slightly drawling voice and slow demeanor, she does her best to reassure the tired looks on our faces. In the lobby, of course, there are photos and a hideous painting of Elvis on the wall. There is a cockroach in the bathtub but the sheets are clean; we immediately feel at home here. In the end, things always work out in Memphis.
(tekst gaat verder onder de foto)
Tuesday, April 26, 2022
TO GREENVILLE: HIGHWAY 1 – THE BLUES HIGHWAY
Deze ochtend halen we de auto op die we gereserveerd hebben. Een taxichauffeur vraagt eigenlijk teveel geld voor de rit naar het op 15 minuten rijden gelegen verhuurbedrijfje. Maar ach, hij heeft ons zo aan het lachen gemaakt tijdens de rit dat we het hem ook wel gunnen. We beseffen dat een auto je hier heel veel vrijheid geeft dus we nemen die extra 15 dollar maar voor lief. De bestemming; richting het zuiden, de Mississippi Delta, Land of the Blues.
Ondanks dat veel mensen die de staat Mississippi bezoeken denken dat Highways 61 en Highway 49 de echte “Blues Highways” zijn, klopt deze aanname eigenlijk niet echt. Want hoewel de twee grootste snelwegen door de Delta tegenwoordig de belangrijkste steden verbinden en dat het bovendien groots aangekondigd staat op een billboard bij het binnenrijden van de staat Mississippi, is er maar één echte Blues Highway en dat is MS Highway 1. Deze verlaten weg loopt vlak langs de dijk van de Oostelijke oever van de Mississippi River van Lula tot Cary en was vroeger de belangrijkste verkeersader. Hier liepen jongens als Robert Johnson en Muddy Waters door het stof als ze aan het werk gingen. Ze zongen liedjes over de plaatsen die ze er onderweg tegenkwamen en ontmoetten er muzikanten die het hen leerden, en zij op hun beurt weer aan anderen. Muddy Waters werkte op de Stovall Plantage, vlakbij Highway 1.
Wij verlaten de snelweg nog voor Clarksdale en slaan de MS 1 op, vlakbij Friers Point en draaien richting Rosedale, twee plaatsen waarover Robert Johnson zingt in het nummer Traveling Riverside. Onze bestemming: Greenville, voorheen een welvarende stad aan de rivier, waar vooral werd gehandeld in katoen. Inmiddels is die glans er wel een beetje af, maar de streek ademt, overal waar je kijkt de sfeer uit van vroeger, toen de Blues hier werd geboren. Het blijft fascinerend.
We doen wat boodschappen bij de Dollar General en drinken ons biertje aan de oever van de rivier. Het road motel net buiten de stad is prima in orde. Er komt bruin water uit de kraan, maar de dame aan de balie verzekert ons dat dat heel normaal is en dat men in Greenville het beste water van de hele streek schenkt. De zon schijnt en we beseffen dat onze reis nu echt is begonnen.
English text:
This morning we pick up the car that we have reserved. A taxi driver actually asks too much money for the ride to the rental company located a 15-minute drive away. But hey, he made us laugh so much during the ride that we wish him well. We realize that a car gives you a lot of freedom here so we take that extra 15 dollars for granted. The destination; heading south towards the Mississippi Delta, Land of the Blues.
While many people visiting the state of Mississippi think that Highways 61 and Highway 49 are the true “Blues Highways”, this assumption is actually not quite right. Because although the two largest highways through the Delta today connect the main cities and it is also advertised on a billboard when entering the state of Mississippi, there is only one real Blues Highway and that is MS Highway 1. This deserted road runs just along the east bank of the Mississippi River from Lula to Cary, it used to be the main thoroughfare. Here guys like Robert Johnson and Muddy Waters walked through the dust as they went to work. They sang songs about the places they encountered along the way and met musicians who taught them, and they in turn to others. Muddy Waters worked at the Stovall Plantation, just off Highway 1.
We leave the highway before Clarksdale and turn onto MS 1, near Friers Point and turn towards Rosedale, two places that Robert Johnson sings about in the song Traveling Riverside. Our destination: Greenville, formerly a prosperous riverside town, mainly traded in cotton. That shine has worn off a bit now, but the region breathes, everywhere you look, the atmosphere of the past, when the Blues was born here. It remains fascinating.
We do some grocerie shopping at the Dollar General and drink our beer on the bank of the river. The road motel just out of town is fine. Brown water comes out of the tap, but the lady at the counter assures us that this is quite normal and that they serve the best water in the whole area in Greenville. The sun is shining and we realize that our journey has now really begun.
(tekst gaat verder onder de foto)
Wednesday, April 27, 2022
GREENVILLE TO NATCHEZ
Deze morgen rijden we van Greenville naar Natchez op Highway 1. Onderweg komen we vrijwel niemand tegen, de weg is bijna verlaten en voert ons langs drassige moerassen en door velden die net ingezaaid zijn met katoenplanten. Zover als het oog reikt strekken de landschappen zich voor ons uit, met aan onze rechterhand steeds de hoge dijk die de Mississippi River beteugelt. We rijden door kleine gehuchten van soms niet meer dan een paar trailer homes, hier en daar een houten huis maar vooral veel, heel veel kerken. We kunnen ons indenken dat het geloof hier een belangrijke rol speelt in het leven van de bewoners. Soms slaan we van de weg af en rijden een stoffig pad op, we proberen ook een alternatieve route, die er op de kaart veelbelovend uitziet; een slingerweg dwars door een natuurpark. Pas na drie kwartier rijden staat er vervolgens aangekondigd dat deze weg is afgesloten, en moeten we helemaal terug naar Highway 1. Ook dat is Mississippi. Onderweg nemen we de tijd om stukjes videoclip op te nemen voor een van mijn liedjes; Going Back to the Country. Het decor is de eindeloos lijkende natuur; die ons hier overspoelt in volle overvloed en weelderige bloei.
English text:
This morning we drive from Greenville to Natchez on Highway 1. We hardly meet anyone on the way, the road is almost deserted and takes us past muddy swamps and through fields that have just been sown with cotton plants. As far as the eye can see, the landscapes stretch out in front of us, always to our right the high levee that tames the Mississippi River. We drive through small hamlets of sometimes no more than a few trailer homes, a wooden house here and there, but above all many, many churches. We can imagine that faith plays an important role in the lives of the residents here. Sometimes we turn off the road and drive onto a dusty track, we also try an alternative route, which looks promising on the map; a winding road through a nature park. Only after a 45-minute drive is it announced that this road is closed, and we have to go all the way back to Highway 1. That too is Mississippi. Along the way we take the time to record video clips for one of my songs; Going Back to the Country. The decor is the seemingly endless nature; which engulfs us here in full abundance and luxuriant bloom.
(tekst gaat verder onder de foto)
We maken een tussenstop in het stadje Vicksburg. Vicksburg is een kleine stad met een authentiek centrum. Ook dit plaatsje aan de rivier kent een rijke geschiedenis, je ziet het meteen aan de grote gebouwen die dateren van voor de Burgeroorlog. Er is hier tijdens deze oorlog een flinke slag geleverd en verschillende elementen zoals standbeelden, herdenkingsplekken, muurschilderingen en oorlogsmusea herinneren ons aan deze gebeurtenis. Raderboten liggen aangemeerd aan de kade en als we koffie drinken op Washington Street lijkt het alsof we 200 jaar terug in de tijd worden gezet met om ons heen de oude huizen en gebouwen uit de victoriaanse tijd.
Na de koffie reizen we verder naar Natchez waar we twee nachten zullen verblijven.
THE NATCHEZ TRACE
Na de tussenstop reizen we richting de plaats die men hier liefkozend “The Little Easy” noemt; een stad waar het tempo drie tandjes lager ligt dan we in Nederland gewend zijn. Natchez kent een rijke historie met veel kenmerken uit het antebellum tijdperk. De vrij saaie 61 Highway verruilen we al snel voor de Natchez Trace, een eeuwenoud indianenpad dat loopt van Nashville naar Natchez over een lengte van maar liefst 444 miles (714 km) die steeds door een enorm natuurpark loopt. Inmiddels is het oude pad verhard met een comfortabele tweebaansweg. We rijden urenlang door de ongerepte natuur, het landschap begint te glooien en verandert langzaam; de uitgestrekte katoenvelden maken plaats voor dichte bebossing en overwoekerde moerassen. Ook nu komen we onderweg bijna niemand tegen.
Aan het einde van de middag rijden we wat rond om de streek rondom Natchez te verkennen, om daarna een goedkoop Budget Motel te boeken dat er ondanks de prijs, prima uitziet. We eten heerlijk bij Moo’s, dat juist om de hoek ligt en drinken bier bij “Under the Hill” de oudste saloon uit de streek, gelegen aan de rivier. De band speelt veel te hard en de drummer slaat naast de tel, rednecks op Harleys met pistolen op zak hangen op de veranda; we maken het maar niet al te laat vanavond…
English text:
We make a stopover in the town of Vicksburg. It is a small town with an authentic center. This town on the river also has a rich history, you can immediately tell by the large buildings that date from before the Civil War. A considerable battle was fought here during this war and various elements such as statues, memorial places, murals and war museums remind us of this event. Paddle boats are moored at the wharf and when we drink coffee on Washington Street it seems as if we have been transported 200 years back in time with the old houses and buildings from the Victorian era around us. After coffee we travel on to Natchez where we will stay for two nights.
THE NATCHEZ TRACE
After the stopover we travel to the place that is affectionately known here as “The Little Easy”; a city where the pace is three notches lower than we are used to in the Netherlands. Natchez has a rich history with many features from the antebellum era. We soon exchange the rather boring 61 Highway for the Natchez Trace, an ancient Indian path that runs from Nashville to Natchez over a length of no less than 444 miles (714 km) that always runs through a huge natural park. The old path has now been paved with a comfortable two-lane road. We drive for hours through untouched nature, the landscape begins to slope and changes slowly; the vast cotton fields give way to dense forests and overgrown swamps. Even now we hardly meet anyone along the way. At the end of the afternoon we drive around to explore the area around Natchez, after which we book a cheap Budget Motel that looks good despite the price. We eat delicious at Moo’s, which is just around the corner and drink beer at “Under the Hill”, the oldest saloon in the region, located on the river. The band plays way too loud and the drummer misses the beat, rednecks on Harleys with pistols in their pockets hanging on the porch; let’s not make it too late tonight.
(tekst gaat verder onder de foto)
Thursday, April 28, 2022
FOLLOWING IN THE FOOTSTEPS OF ROBERT JOHNSON
Ook vandaag gaan we alweer vroeg op pad. We rijden een flink eind de Delta in, richting de geboorteplaats van Robert Johnson; Hazlehurst. Maar eerst maken we een stop in het dorpje Bentonia. Hier is Nehemiah “Skip” James geboren, een van mijn favoriete blues artiesten en een groot voorbeeld, ook voor vele anderen. Skip speelde vaak in deze oudste Jukejoint van Mississippi, the Blue Front Cafe. In 1948 opende het voor het eerst haar deuren. De oude baas Jimmy “Duck” Holmes, zelf ook muzikant is er niet maar gelukkig is de tent open en drinken we er een koude Coke (prijs 1 dollar), om 10:30 u in de ochtend. Met veel lawaai en getoeter komt er een ellenlange goederentrein door het dorp gedenderd. Op het toilet ligt een dronken vrouw in haar blote kont op de grond. Er staat een oude Jukebox en er hangen prachtige blues relikwieën en foto’s aan de muren, in de hoek staan de instrumenten al klaar om die dag bespeelt te worden om het volk te vermaken met de enige echte Delta Blues; want hier op deze allerlaatste plek op aarde kun je die muziek nog horen. De sfeer die er al bijna honderd jaar hangt is hier nog in haar volle glorie aanwezig.
English text:
Also today we are on the road early again. We drive well into the Delta, towards the birthplace of Robert Johnson; Hazlehurst. But first we make a stop in the village of Bentonia. This is where Nehemiah “Skip” James was born, one of my favorite blues artists and a great role model to many others. Skip often played at Mississippi’s oldest Jukejoint, the Blue Front Cafe. It first opened its doors in 1948. The old boss Jimmy “Duck” Holmes, who is also a musician himself and plays there often, is not around but fortunately the place is open and we drink a cold Coke (price 1 dollar) at 10:30 in the morning. With a lot of noise and honking, a long freight train thunders through the village. In the toilet, a drunk woman lies on the floor in her bare ass. There is an old Jukebox and there are beautiful blues relics and photos on the walls, in the corner the instruments are ready to be played that day to entertain the people with the one and only Delta Blues; because here in this very last place on earth you can still hear that music. The atmosphere that has been hanging there for almost a hundred years is still present here in its full glory.
(tekst gaat verder onder de foto)
LEGENDARY HAZLEHURST
Onderweg op Highway 49 rijden we langs een bijzonder bord: the Mississippi Petrified Forrest. Het is een Natural Landmark en we besluiten om er een kijkje te nemen. In een half uurtje tijd leidt het pad, dat we na betaling van $14,00 mogen volgen ons langs allerlei versteende boomstammen, van zo’n 40 miljoen jaar oud. Interessant.
Hazlehurst ziet er tegenwoodig keurig uit. We zien dat er behoorlijk wat geld is gestoken in dit dorpje, de huizen zijn opgeknapt, wegen en stoepen liggen er netjes bij en ook aan de parkjes en groenvoorziening is de nodige aandacht besteed. We wandelen een uurtje of twee door het pittoreske plaatsje en het valt meteen op dat men de boel flink heeft aangepakt, met veel gevoel voor esthetiek en met respect voor de geschiedenis en authenticiteit. In tegenstelling tot een aantal andere plaatsen in Mississippi is het verval hier niet zo schrijnend aanwezig. Tja, het mag ook wel, want de geboorteplaats van Robert Johnson, King of the Delta Blues, trekt jaarlijks tienduizenden Blues touristen naar het gehucht, die ook allemaal een flinke bak geld meenemen. En dat geld wordt hier goed geinvesteerd. Robert Johnson, die 29 liedjes opnam en regelmatig terugkeerde in Hazelehurst moet her en der op de hoek van een straat hebben staan spelen. We zien het zo voor ons en zodoende lopen we over dezelfde wegen en laantjes waar ook Robert zijn voetstappen moet hebben gezet. In de verte horen we zijn gitaar al…
Langs Highway 49 staat een enorm bord; ROBERT JOHNSON MEMORIAL MUSEUM. Uiteraard zou iedere Blues traveler hier naartoe moeten. Verplichte kost, zou je denken. Ook wij worden overtuigd door het imposante bord om koers te zetten naar Crystal Springs en het museum te bezoeken. Als we aankomen staat er op de deur dat het museum elke dag is geopend van 10 – 17 u. Helaas zit de deur dicht. We kijken door het raam en zien een vrij lege kamer met foto’s en schilderijen aan de muur. Er hangen wat gitaren en er staat een oude piano… die volgens de reisgids van Robert Johnson geweest zou moeten zijn. Ik heb helaas nog nooit gehoord dat Robert ooit piano zou hebben gespeeld. Enfin, de deur blijft gesloten. Als je wat langer in Mississippi bent raak je stilaan wel gewend aan dit soort gebeurtenissen. We kijken er ook niet meer van op en wandelen nog wat door het alleraardigste centrum om vervolgens op zoek te gaan naar het graf van de lokale Blues icoon Tommy Johnson.
English text:
On the way on Highway 49 we pass a special sign: the Mississippi Petrified Forrest. It is a Natural Landmark and we decide to take a look. In half an hour the path, which we are allowed to follow after payment of $14.00, leads us past all kinds of petrified tree trunks, about 40 million years old. Interesting.
Hazlehurst is in good shape these days. We see that quite a bit of money has been invested in this village, the houses have been refurbished, roads and sidewalks are neat and the parks and green areas have also been given the necessary attention. We walk through the picturesque town for an hour or two and it is immediately apparent that everything has been tackled considerably, with a great sense of aesthetics and with respect for history and authenticity. Unlike a number of other places in Mississippi, the decay here is not so poignant. Well, it is allowed, because the birthplace of Robert Johnson, King of the Delta Blues, annually attracts tens of thousands of Blues tourists to the hamlet who also bring a lot of money. Robert Johnson, who recorded 29 songs and returned to Hazelehurst regularly, must have been playing here and there on the corner of a street. We see it before us and so we walk on the same roads and lanes where Robert must have set his footsteps.
Along Highway 49 is a huge sign; ROBERT JOHNSON MEMORIAL MUSEUM. Of course every Blues traveler should go here. Mandatory food, you would think. We are also convinced by the impressive sign to set course for Crystal Springs and visit the museum. When we arrive it says on the door that the museum is open every day from 10am – 5pm. Unfortunately the door is closed. We look through the window and see a rather empty room with pictures and paintings on the wall. There are some guitars and there is an old piano… which should have been according to Robert Johnson’s travel guide. Unfortunately I have never heard of Robert ever playing the piano. Well, the door remains closed. When you’re in Mississippi you get used to these kinds of events. We are no longer surprised and walk through the nicest center and then look for the grave of the local Blues icon Tommy Johnson.
(tekst gaat verder onder de foto)
HOT TAMALES AND THEY’RE RED HOT
Als je van georganiseerde reizen houdt; ga NIET in Mississippi op zoek naar het graf van een oude Blues icoon. De drie(!) graven van Robert Johnson zijn op zich nog wel te vinden, maar om nou bijna anderhalf uur in de streek rond te rijden op zoek naar het graf van Tommy Johnson… daarvoor heb je stalen zenuwen nodig en wij hebben zijn laatste rustplaats helaas niet kunnen vinden. Onverrichterzake maar voldaan na deze prachtige dag rijden we terug naar Natchez. Het is al laat en nog een uur of twee rijden voordat we er aankomen. We eten er die avond heerlijke Hot Tamales, geheel in de sfeer van het nummer (They’re Red Hot) van Robert Johnson, bij Fat Mama’s Tamales en besluiten daarna om nog een laatste drankje te nemen bij een mooie blues tent aan de rivier. Er is geen livemuziek maar het wordt een lange, zeer gezellige avond waar we ontzettend veel lol hebben met de locals en waarover we nog lang kunnen napraten. Oh en nog even wat over die “southern hospitality”: een van de gasten staat erop onze drankrekening te betalen. We mogen dit echt niet weigeren want hij vond het geweldig dat we er waren. Het bedrag dat hij moest afrekenen zullen we hier maar niet nader benoemen en ook de anekdotes blijven daar waar ze thuishoren; veilig besloten tussen de barkrukken van Smoot’s Place.
We strompelen naar het motel en struikelen bijna over een gordeldier, maar slapen die nacht als een roos. Dat is maar goed ook, want de volgende morgen staat de reis naar “The Big Easy”; New Orleans op de planning. Voor de zekerheid zetten we toch maar even de wekker.
English text:
If you like organized trips; DO NOT search Mississippi for the grave of an old Blues icon. The three(!) graves of Robert Johnson can still be found, but to drive around the area for almost an hour and a half looking for the grave of Tommy Johnson… you need nerves of steel and we still couldn’t find his final resting place. Unfinished but satisfied after this beautiful day we drive back to Natchez. It is already late and we still have an hour or two to drive before we get there. That evening we eat delicious Hot Tamales, completely in the atmosphere of the song (They’re Red Hot) by Robert Johnson, at Fat Mama’s Tamales and then decide to have one last drink at a beautiful blues cafe on the river. There is no live music but it will be a long, very pleasant evening where we have a lot of fun with the locals and about which we can talk for a long time. Oh and something about that “southern hospitality”: one of the guests insists on paying our drink bill. We really can’t refuse this because he loved having us there. We will not specify the amount he had to pay here and the anecdotes also remain where they belong; safely between the bar stools of Smoot’s Place.
We stumble to the motel and almost trip over an armadillo, but sleep like a baby that night. That’s a good thing, because the next morning is the journey to “The Big Easy”; New Orleans on the schedule. Just to be sure, we set the alarm.
(tekst gaat verder onder de foto)
Friday, April 29, 2022
TO NEW ORLEANS THROUGH BATON ROUGE
Het was best een goed idee om een wekker te zetten, zo blijkt de volgende ochtend. Een beetje brak zijn we wel, maar het ontbijt smaakt goed bij het uitstekende Little Easy Coffee Company, hoewel we meer geld kwijt zijn voor een eenvoudig ontbijtje dan voor het complete diner bij Fat Mama’s, de avond ervoor. Lachend zeggen we tegen elkaar dat het ontbijt nou eenmaal de belangrijkste maaltijd van de dag is en het lijkt erop dat de eggs and bacon onze hangover weet te temmen. Via Highway 61 rijden we richting Baton Rouge.
Het is soms niet erg om een afslag te missen als je door het zuiden van de USA rijdt, bij een voorstadje net buiten Baton Rouge rijden we verkeerd. Hierdoor moeten we door het oude gedeelte van een klein industriegebied. Het is net alsof je door de filmset rijdt van een Tarantino film of een aflevering van Breaking Bad en Better Call Saul. Indrukwekkend.
Baton Rouge is een wat grotere stad aan de rivier. De imposante brug over de Mississippi is het eerste wat opvalt. We wandelen wat door de stad en langs de rivier en drinken koffie bij Starbucks. Ik voel me een verdwaalde toerist en Vera vindt dat helemaal niet erg. Hoogtepunt is een enorme “mural” (muurschildering), van een mondharmonica van wel 50 meter hoog die muziekliefhebbers en bezoekers uitnodigt om deel te nemen aan de levendige muziekscene in de stad.
English text:
It was quite a good idea to set an alarm, as it turns out the next morning. We’re a little broke, but breakfast tastes good at the excellent Little Easy Coffee Company, although we spend more for a simple breakfast than for the full dinner at Fat Mama’s the night before. We laugh and tell each other that breakfast is the most important meal of the day and it seems that the eggs and bacon know how to tame our hangover. Via Highway 61 we drive towards Baton Rouge.
It is sometimes not bad to miss a turn when you drive through the south of the USA, at a suburb just outside Baton Rouge we drive wrong. Because of this we have to pass through the old part of a small industrial area. It’s like driving through the set of a Tarantino movie or an episode of Breaking Bad and Better Call Saul. Impressive.
Baton Rouge is a somewhat larger city on the river. The imposing bridge over the Mississippi is the first thing you notice. We walk through the city and along the river and drink coffee at Starbucks. I feel like a lost tourist and Vera doesn’t mind at all. The highlight is a huge “mural” (wall painting), of a harmonica up to 50 meters high, which invites music lovers and visitors to participate in the lively music atmosphere in the city.
(tekst gaat verder onder de foto)
NEW ORLEANS, LOUISIANA
New Orleans ligt in de zuidelijke punt van de staat Louisiana. Het is er een smeltkroes van culturen, waar Cajun, Zydeco, Voodoo, Blues, Jazz, TexMex en Americana muziek ontstond doordat mensen van verschillende komaf; kolonisten als Fransen, Engelsen, Ieren, Spanjaarden en Hollanders, tot slaaf gemaakten uit Afrika, Creolen, Indianen, maar ook Mexicanen, Zuid Amerikanen en Hawaiianen elkaar met hun muziek beïnvloedden. Hier komt de hele wereld bij elkaar. Dat deze mengelmoes uiteindelijk zou leiden naar de oorsprong van bijna iedere muziekstroming waar we tegenwoordig naar luisteren kon men 200 jaar geleden nog niet bevroeden. Dat muziek geen kleur kent wordt hier duidelijk als je je inleest in hoe deze culturen zich ontwikkelden en hoe Jazz en Blues ontstond. In Louisiana doen we het met elkaar, je bent hier gelijk als je muziek maakt en dat zien we echt overal terug. Helaas zien we ook dat gelijkheid in economische, sociale en maatschappelijke status nog lang niet in evenwicht is. Op allerlei manieren wordt je in het Zuiden herinnerd aan de gruwelijke gebeurtenissen uit de tijd van de slavernij en zien we dat er nog een lange, hele lange weg te gaan is naar acceptatie van elkaars verschillen en culturele achtergrond. We zijn ons ervan bewust dat respect hier een belangrijk woord is, maar gelukkig merken we ook dat je op individueel vlak gemakkelijk tot elkaar komt met een beleefde groet en een vriendelijke glimlach.
Met inmiddels 950 mijl op de teller komen we aan in New Orleans. We hadden vanuit Nederland een wat luxe hotel ruim tevoren geboekt, nog voor een mooie prijs. Want de komende tien dagen vindt er op de paardenrennen racetrack het New Orleans Jazz and Heritage Festival plaats. Een tiendaags festival waar zo’n 500.000 bezoekers op af komen. Maar eerst dompelen we ons onder in het nachtleven van New Orleans. We kopen een ticket voor de autentieke Street Car, een oude houten tram waarmee je voor 3 dollar, 24 uur lang onbeperkt door de stad kunt reizen. Met veel lawaai en gehobbel brengt het wagentje ons naar Down Town NOLA.
Als je er nog nooit bent geweest is een wandeling door Bourbon Street verplichte kost. Hier ervaar je de gekheid van het nachtleven in deze metropool in al haar facetten. Het is één grote bak chaos, herrie, stank en drukte. Teveel drank, teveel gedoe, teveel slechte muziek. Teveel voor ons, maar onze bestemming is dan ook Frenchman Street, waar je nog wél leuke muziek kunt horen in hopelijk een wat minder flamboyante ambiance. Helaas lijkt het erop dat ook in dit gedeelte van de stad de gekte haar intrede heeft gedaan; op de hoeken staan grote pickups geparkeerd met geluidssets die keiharde rap door de speakers jagen terwijl we binnen proberen te luisteren naar fijne traditionele jazz. Dit soort uitersten zijn hier heel normaal. We vinden het niet erg want ook dit is hoe je New Orleans moet ervaren.
Het eten in New Orleans’ fijnste Seafood restaurants is een reden om per direct te emigreren naar deze stad. De Gumbo, Crawfish en spicey Cajun dishes zijn de lekkerste gerechten die men ooit op aarde in een keuken heeft kunnen bedenken. De Jambalaya is voortreffelijk, en de blackened Cajun Chicken zo mals als boter en heerlijk gekruid. We lopen nog een rondje door het French Quarter, het gezellige centrum van de stad en duiken daarna tussen de klamme lappen; de reis en een avond struinen door New Orleans is genoeg om ons de komende 6 uur plat te leggen om op tijd weer op te staan voor het Jazz Festival.
English text:
New Orleans is located in the southern tip of the state of Louisiana. It is a melting pot of cultures, where Cajun, Zydeco, Voodoo, Blues, Jazz, TexMex and Americana music originated from people of different origins; settlers like the French, English, Irish, Spaniards and Dutch, enslaved people from Africa, Creoles, Indians, but also Mexicans, South Americans and Hawaiians influenced each other with their music. The whole world comes together here. That this mishmash would eventually lead to the origin of almost every music movement we listen to today, one could not have imagined 200 years ago. That music knows no color becomes clear when you read about how these cultures developed and how Jazz and Blues came into being. In Louisiana we do it together, you are equal here when you make music and we see that everywhere. Unfortunately, we also see that equality in economic, social and societal status is far from being balanced. In many ways you are reminded in the South of the horrific events from the time of slavery and we see that there is still a long, very long way to go to acceptance of each other’s differences and cultural background. We are aware that respect is an important word here, but fortunately we also notice that on an individual level you easily come together with a polite greeting and a friendly smile.
With 950 miles on the clock we arrive in New Orleans. We had booked a somewhat luxurious hotel from the Netherlands well in advance, for a good price. Because for the next ten days, the New Orleans Jazz and Heritage Festival will take place on the horse racing track. A ten-day festival that attracts about 500,000 visitors. But first, let’s immerse ourselves in the New Orleans nightlife. We buy a ticket for the authentic Street Car, an old wooden tram that gives you unlimited travel through the city for 3 dollars for 24 hours. With a lot of noise and bumps, the cart takes us to Down Town NOLA. If you’ve never been there, a stroll down Bourbon Street is a must. Here you will experience the madness of the nightlife in this metropolis in all its facets. It is one big bowl of chaos, noise, stench and bustle. Too much booze, too much hassle, too much bad music. Too much for us, but our destination is Frenchman Street, where you can still hear nice music in hopefully a less flamboyant ambiance. Unfortunately, it seems that this part of town is also where the madness has set in; large pickups are parked on the corners with sound sets blasting hard rap through the speakers while we try to listen to fine traditional jazz indoors. These kinds of extremes are very common here. We don’t mind because this is how you should experience New Orleans.
The food at New Orleans’ finest seafood restaurants is a reason to immigrate to this city right away. The Gumbo, Crawfish and spicy Cajun dishes are the tastiest dishes ever invented in any a kitchen on earth. The Jambalaya is exquisite, and the blackened Cajun Chicken as tender as butter and wonderfully seasoned. We walk another round through the French Quarter, the pleasant center of the city and then dive between the damp rags; the journey and an evening stroll through New Orleans is enough to shut us down for the next 6 hours to get up in time for the Jazz Festival.
(tekst gaat verder onder de foto)
Saturday, April 30, 2022
NEW ORLEANS JAZZ and HERITAGE FESTIVAL
Het belooft een bijzondere dag te worden vandaag. We hebben dagtickets voor het New Orleans Jazz and Heritage Festival en besluiten om al vroeg te vertrekken. We nemen op St. Charles Av. de streetcar die ons in de buurt van de paarden racetrack brengt. Deze trip duurt een klein uurtje maar is op zich al de moeite waard. Vanuit de langzaam voort hobbelende rijtuigjes zie je veel van de mooie stad, vooral haar architectuur; de kleurrijke houten huizen met prachtige “gingerbread” hout decoraties uit de Victoriaanse tijd, is een lust voor het oog. De straten rondom de ingang van het immens grote terrein beginnen al langzaam vol te lopen als we aansluiten in de lange rij mensen. We zijn ruim anderhalf uur te vroeg en het is warm vandaag; bij een temperatuur van zo’n 30 graden staan we in de volle zon. Uiteindelijk zijn we precies op tijd binnen, de eerste act begint om 11:15 u.
Wie de geweldige TV serie “Tremé” weleens heeft gezien weet waarover het gaat als we de act van de Creole Indians gaan aanschouwen. Deze serie, die gaat over het leven en de muziek in New Orleans was te zien op HBO en is een absolute aanrader. De Indians, van oorsprong van Creoolse komaf; een samensmelting van Afrikaanse en Indiaanse stammen, worden op het podium gehaald onder het geluid van bezwerende drums. Eén voor een komen mannen, vrouwen en kinderen van de groep “Creole Wild West” zingend op in hun met veren getooide kostuums, overdadig versierd met kralen en rijk borduurwerk. In zo’n pak zitten duizenden uren werk en zijn bedoeld om te laten zien hoe trots deze cultuur is, je moet de allermooiste zijn. Vooral tijdens Mardi Gras, het carnaval van New Orleans, zijn de black indians de meest mysterieuze en indrukwekkende groep mensen die je ooit in je leven moet ontmoeten… als je tenminste het geluk hebt om ze tegen te komen, want niemand weet waar je ze ooit zult vinden. We krijgen er kippenvel van om ze nu ook in het echt te zien.
Tijdens het festival komen we meerdere groepen tegen en op het terrein is heel veel aandacht besteed aan het culturele erfgoed van deze zo kleurrijke stad. Zo zien we traditionele dans en muziek van indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land, maar ook cajun en zydeco muziek, heel veel oude en nieuwe jazz, blues, maar ook hedendaagse genres als pop en rock worden hier op twee dozijn podia geprogrammeerd. Zo zijn er zelfs hoofdacts als The Red Hot Chili Peppers en The Who. Maar wij gaan liever naar de wat kleinere podia, waar we de allerbeste musici van de stad en verre omstreken te zien krijgen. De tenten, waar soms wel 10.000 mensen in kunnen, zijn afgeladen vol. Iedereen luistert naar de muziek, het terrein blijft brandschoon en de sfeer is hier rustig en gemoedelijk. Want zeg nou zelf, hier hoef je gewoon alleen maar je ogen dicht te doen en te genieten. Hier ga je niet doorheen zitten wauwelen. Hier heeft men diep respect voor cultuur en uitingen van kunst, in al haar facetten. Hier is het genieten van deze enorme bom van creatieve rijkdom die over je heen wordt uitgestort.
English text:
Today promises to be a special day. We have one day tickets for the New Orleans Jazz and Heritage Festival and decide to leave early. We take the streetcar on St. Charles Av. that brings us close to the horse racetrack. This trip takes about an hour but is worth it in itself. From the slowly bobbing carriages you can see much of the beautiful city; especially its architecture, with its colorful wooden houses, decorated with beautiful “gingerbread” wood carvings from the Victorian era, is a feast for the eyes.
The streets around the entrance of the immense site are already slowly filling up when we join the long line of people. We are over an hour and a half early and it is hot today; at a temperature of about 30 degrees Celsius we are in full sun. In the end we arrived just in time, the first act starts at 11:15 am.
Anyone who has ever seen the great TV series “Tremé” knows what it is all about when we see the act of the Creole Indians. This series, which is about life and music in New Orleans, was shown on HBO and is highly recommended. The Indians, of Creole descent; an amalgamation of African and Indian tribes, are brought onto the stage to the sound of incantatory drums. One by one, singing and chanting men, women and children of the “Creole Wild West” group emerge in their feathered costumes, lavishly decorated with beading and rich embroidery. In such a suit are thousands of hours of work and are meant to show how proud this culture is, you have to be the most beautiful. Especially during Mardi Gras, the Carnival of New Orleans, the black Indians are the most mysterious and impressive group of people you should ever meet in your life…if you are lucky enough to meet them, because nobody knows where you will ever going to find them. It gives us goosebumps to see them in real life.
During the festival we meet several groups and on the site a lot of attention has been paid to the cultural heritage of this so colorful city. We see traditional dance and music by Indians; the original inhabitants of the country, but also Cajun and Zydeco music, a lot of old and new jazz, blues, but also contemporary genres such as pop and rock are programmed here on two dozen stages. There are even headline acts such as The Red Hot Chili Peppers and The Who.
But we prefer to go to the smaller stages, where we get to see the very best musicians in town and beyond. The tents, which can sometimes accommodate up to 10,000 people, are packed to the brim. Everyone listens to the music, the grounds remain spotlessly clean and the atmosphere here is calm and relaxed. Because let’s face it, here you just have to close your eyes and enjoy. You’re not going to talk and scream above the music. Here people have respect for culture and expressions of art in all its facets. Here is the enjoyment of this huge bomb of creative wealth being poured over you.
(tekst loopt door onder de foto)
MARCHING DRUM BANDS and FRENCHMAN STREET JAZZ
Rond 18:00 u is de festivaldag afgelopen en verlaten we het terrein. De zon heeft ons flink te grazen genomen; ondanks dat we ons goed hebben ingesmeerd heeft Vera een paar venijnige brandplekken op haar kuiten. En zelfs ik ben flink geprikt door de zon, terwijl ik er normaal gesproken toch goed tegen kan. Ook het vele lopen door de stad begint ons nu op te breken. De afstanden zijn hier enorm. We zijn moe maar besluiten om nog wat te drinken op Frenchman Street.
Onderweg komen we een Highschool marching drumband tegen, die onder politiebegeleiding door de stad wordt begeleid. Met hun blaasinstrumenten, drums en frivool uitgedoste, dansende meiden zien we ook hier weer waar New Orleans goed in is. Op Frenchman Street staan uitstekende muzikanten te spelen die al snel de tent in beweging zetten. Het bier Nola Blonde, van een lokale brouwerij is het beste wat je hier kunt drinken. Maar we maken het niet laat. Onze voeten weigeren bijna dienst en het is nog een dik uur lopen naar de Streetcar om daarna nog een half uur terug te hobbelen naar het hotel. Om half elf ‘s-avonds vallen we uitgeput maar voldaan in een diepe slaap.
English text:
The festival day ends around 6:00 PM when we leave the site. The sun has beaten us hard; despite the fact that we have used sunscreen well, Vera has a few nasty burns on her calves. And even I am quite pricked by the sun, while I normally can handle it well. The many walks through the city are now starting to break us down. The distances are enormous. We are tired but decide to have a drink on Frenchman Street. Along the way we come across a High School marching drum band, which is being escorted through the city under police escort. With their wind instruments, drums and frivolously dressed dancing girls, we see here what New Orleans is good at. There are excellent musicians playing on Frenchman Street who quickly set the joint in motion. The local brew Nola Blonde is the best we ever tasted here, but we’re not staying until late. Our feet almost refuse to work and it is still a good hour walk to the Streetcar and then another half hour bumping back to the hotel. At ten thirty in the evening we fall into a deep sleep, exhausted but satisfied.
(tekst loopt door onder de foto)
Sunday, May 1, 2022
A SUNDAY AFTERNOON AT CONGO SQUARE
Het stond al een paar jaar op onze bucket list om een gospeldienst bij te wonen in een echte Baptist Church. Je kent het waarschijnlijk wel van TV; zo’n dienst waar geweldige muziek wordt gespeeld, waar het Gospelkoor en de Preacher de mensen tot grote hoogte opzweept. Het lijkt ons geweldig om dat eens te mogen meemaken. Gisteren hebben we bij de tourist office al informatie ingewonnen waar we zo’n dienst konden bijwonen, dus we gaan er vroeg voor uit de veren. Zondagochtend 10:30 u zou de dienst beginnen, dus schieten we in ons zondagse goed en haasten we ons naar het ontbijt in de hotellobby. Het is namelijk nog een flink eind rijden. Maar als we bij de kerk aankomen blijkt het te gaan om een katholieke dienst, voor meest blanke mensen… Dit was toch niet helemaal wat we bedoelden. We zoeken op Google Maps naar Baptisten kerken en rijden rond in het gebied waar de meeste kerkjes zich bevinden maar omdat we nu al vrij laat zijn blijken de meeste diensten al begonnen of afgelopen. En om nou tijdens zo’n dienst naar binnen te lopen lijkt ons niet het meest respectvolle idee wat je kunt doen op zo’n vrome zondagmorgen. Jammer, maar er valt nog één zondag in onze reis dus wellicht kunnen we in Memphis toch nog zo’n dienst bezoeken.
Vandaag zouden we wat interessante plekken gaan bezoeken in New Orleans, waaronder Congo Square. Maar we zijn nog steeds erg moe en het lijkt ons beter om het maar wat rustig aan te doen vandaag. We nemen de tijd op de hotelkamer om de blog en de sociale contacten bij te werken. Uiteindelijk besluiten we tegen twee uur in de middag om toch nog maar even richting Congo Square te wandelen.
Congo Square heet tegenwoordig Armstrong Park. Het waarom achter deze naamsverandering is ons een raadsel maar waarschijnlijk heeft dit te maken met de zwarte bladzijde uit de geschiedenis die zo kenmerkend is voor het plein. Voor veel Amerikanen is het nog steeds lastig om het slavernij verleden onder ogen te zien en is het gemakkelijker om dit soort herinneringen voorzichtig weg te poetsen. Het is ook niet iets om trots op te zijn natuurlijk. Toch zien we dat er tegenwoordig steeds meer initiatieven ontstaan om de geschiedenis op een waardige manier te documenteren door middel van musea en herdenkingsplekken.
Congo Square was vroeger de enige plek in heel het zuiden van de Verenigde Staten waar slaven samen mochten komen om er muziek te maken en sociale contacten te onderhouden. Van mijlenver kwam men hier op zondagmiddag om 15:00 u bij elkaar.
Als we er aankomen horen we het geluid van trommels. Op een of andere manier worden we er naartoe gezogen en op het moment dat we bij het groepje op een bankje gaan zitten komt het plein langzaam tot leven. Er staat een enorme boom van wel meer dan tweehonderdvijftig jaar oud die ons schaduw geeft, de trommels slaan steeds luider, er komen steeds meer mensen bij die hun kraampjes opbouwen en uiteindelijk staan er zo’n 45 mensen op het plein te kijken rondom het groepje trommelaars. Er wordt wierook aangestoken, mensen beginnen te dansen op de muziek. Het doet ons denken aan tradities die je ook in Afrika terugziet. Er komen sprekers het plein op gelopen. Een man kondigt ze één voor een aan; een vrouw neemt het woord en vertelt ons wat de groep hier komt doen, het blijkt te gaan om een stichting die is opgericht om het culturele erfgoed en haar geschiedenis te bewaren en te eren. Iedere zondag om 15:00 u komen ze hier samen op Congo Square, net zoals vroeger de slaven hier mochten komen, die soms wel acht uur moesten reizen om elkaar te ontmoeten of om elkaar te bevragen of mensen hun familieleden misschien hadden gezien, ergens op een plantage…
De volgende spreker is een vrouw die ons meeneemt in een aangrijpend verhaal. Ze spreekt eloquent, vertelt over de geschiedenis en neemt daarbij geen blad voor de mond. De trommels blijven zachtjes doorklinken en in een soort chant roept de vrouw ons op tot vereniging en de acceptatie van het verleden. In een bijna gezongen, lyrische vorm vertelt ze over wat hier precies gebeurde en wat dat tot op de dag van vandaag nog betekent voor de zwarte bevolking. “Het verleden van de slavernij zullen we met elkaar moeten dragen, op onze schouders. Op ieders schouders, om degenen die na ons komen een betere toekomst te geven. Be Shoulder Ready”, vraagt ze ons.
De grote oude boom wordt ook wel de Ancester Tree genoemd, de Boom die Gezien heeft. Als deze boom toch eens kon vertellen… Het grijpt ons aan en we blijven zitten tot de indrukwekkende ceremonie is afgelopen. Het lijkt wel of we hier moesten zijn vandaag, of iets ons bewoog om hier vandaag precies om 15:00 u aan te komen. Alsof iets ons stuurde met een reden en een doel. Het mysterieuze New Orleans blijft ons verrassen.
We lopen nog wat verdwaasd door de stad maar beseffen dat onze belevenis op Congo Square de afsluiter mag zijn van onze dagen in New Orleans.
English text:
It had been on our bucket list for a few years to attend a gospel service in a real Baptist Church. You probably know it from TV; such a service where great music is played, where the Gospel Choir and the pastor stir the people up to great heights. We think it would be great to be able to experience it. Yesterday we already obtained information at the tourist office where we could attend such a service, so we get up early. Sunday morning 10:30 am supposed to start the service, so we dress up in Sunday best and rush to breakfast in the hotel lobby. When we arrive at the church it turns out to be a Catholic service, for mostly white people… This was not quite what we meant. We search on Google Maps for Baptist churches and drive around in the area where most of the churches are located, but because we are already quite late, most services have already started or ended. And to walk in during such a service does not seem the most respectful idea what you can do on such a pious Sunday morning. Too bad, but there is another Sunday in our trip, so perhaps we can still visit such a service in Memphis.
Today we were going to visit some interesting places in New Orleans, including Congo Square. But we are still very tired and we think it’s better to take it easy today. We take the time in the hotel room to update the blog and our social contacts. Finally, around two o’clock in the afternoon, we decide to walk towards Congo Square.
Congo Square is now called Armstrong Park. The reason behind this name change is a mystery to us, but it probably has to do with the black page in history that is so characteristic of the square. For many Americans, it is still difficult to face the history of slavery and it is easier to gently brush away these kinds of memories. It’s not something to be proud of, of course. Nevertheless, we see that nowadays more and more initiatives are being taken to document history in a dignified way through museums and memorial sites. Congo Square used to be the only place in all of the southern United States where slaves were allowed to gather to make music and socialize. From miles away people gathered here on Sunday afternoon at 3:00 pm.
When we arrive we hear the sound of drums. Somehow we are drawn to it and the moment we sit on a bench with the group, the square slowly comes to life. There is a tree of more than two hundred and fifty years old that gives us shade, the drums beat louder and louder, people come and build their stalls and eventually there are about 45 people in the square watching around the group of drummers. Incense is lit, people begin to dance to the music. It reminds us of traditions that you also see in Africa. Speakers enter the square. A man announces them one by one; a woman takes the floor and tells us what the group is coming to do here, it turns out that it is a foundation set up to preserve and honor the cultural heritage and its history. Every Sunday at 3:00 pm they meet here in Congo Square, just like in the old days slaves were allowed to come here, who sometimes had to travel 8 hours to meet each other or to ask if people had seen their relatives, somewhere on some plantation…
The next speaker is a woman who takes us into a moving story. She speaks eloquently, tells about history, and does not mince her words. The drums continue to sound softly in the background and in a kind of chant the woman calls us to union and the acceptance of the past. In an almost sung, lyrical form she tells about what exactly happened here and what that still means for the black population to this day. We will have to carry the past of slavery together, on our shoulders. On everyone’s shoulders, to give those who come after us a better future. “Be Shoulder Ready”, she asks us.
The great old tree is also called the Ancester Tree, the Tree that has Seen. If only this tree could tell… It grips us and we remain seated until the impressive ceremony is over. It seems we had to be here today, or that something moved us to arrive here at 3:00 PM exactly today. As if something sent us with a reason and a purpose. Mysterious New Orleans continues to surprise us.
We walk through the city a bit dazed, but realize that our experience on Congo Square may be the best way to end our days in New Orleans.
(tekst gaat verder onder de foto)
Monday, May 2, 2022
TO CLARKSDALE THROUGH TUTWILER, MISSISSIPPI
We verlaten New Orleans voor een fikse rit naar Clarksdale, in totaal zo’n 547 km rijden, richting het noorden. Onderweg lunchen we in een roadhouse vlakbij het plaatsje Flora, met een hamburger waar je jezelf zowat in kunt begraven. Wat is het eten hier toch lekker, steeds staan we weer versteld van de Southern cuisine.
Highway 49 East lijkt ons een mooie route, die hebben we nog niet eerder gereden ook niet op onze eerdere reizen, en inderdaad, dit is een mooie oude weg waar je nog veel elementen tegenkomt uit de vroege periode in de Delta.
Bij de landweg Egypt Road even voorbij het gehucht Cruger nemen we een afslag. Het licht is mooi die dag, de dirt road is authentiek en de weidsheid van het landschap is van een oogverblindende leegheid. De palen die de stroomdraden over lange afstanden omhoog houden zijn hier bijna tot een tweetal draden terug gebracht; het lijkt er zomaar op dat deze weg je naar het eind van de wereld zou kunnen brengen. Het is de perfecte plek om filmopnamen te maken voor weer een videoclip; ditmaal het nummer van Tommy Johnson: “Big Road Blues”. “It’s a wrap”, zeggen we steeds lachend tegen elkaar als er weer een geslaagde opname is gemaakt en we onze reis vervolgen.
Als je als bluesliefhebber de Bluestrail volgt kun je niet om het plaatsje Tutwiler heen, gelegen in het centrum van de Mississippi Delta. Hier was het dat de befaamde componist W.C. Handy in 1903 voor het eerst de Blues hoorde spelen. Hij schreef de muziek op en verwerkte het in zijn verdere loopbaan als musicus en orkestleider. Met nummers als “Memphis Blues” and “St. Louis Blues” werd hij wereldwijd bekend. Deze gebeurtenis wordt gezien als de geboorte van de Blues en hoewel het dorpje in verval is geraakt zijn er initiatieven om de boel weer op te lappen om Blues touristen aan te moedigen de gedenkwaardige plek te bezoeken. Gedenkwaardig, temeer omdat hier net buiten het gehucht de beroemde mondharmonicaspeler Sonny Boy Williamson begraven ligt. We bezoeken zijn graf en maken er een kort filmpje:
Het plaatsje Clarksdale was vroeger het kloppend hart in de Mississippi Delta. Hier kwam alles bij elkaar, de handel in katoen, mais en rijst, suikerriet, de muziek, handel in van alles en nog wat, alles draaide rond dit stadje. Er omheen lagen de grootste plantages van de Delta: het uitgestrekte Dockery Farms en Stovall, maar ook Hopson en veel andere plantages; de rivierklei van de muddy Mississippi bracht bij haar overstromingen het vruchtbare slib tot honderden mijlen in de omgeving en verklaart de weelderige groei en bloei in de streek.
Het is ook de stad waar, volgens de locals althans, net tegen het centrum op de “Crossroads” een zekere Robert Johnson zijn ziel verkocht aan de duivel om beter gitaar te kunnen spelen. Deze legendarische plek wordt hier gemarkeerd door drie enorme gitaren die hoog in de lucht prijken midden op het drukke kruispunt. Commercieel gezien is het een slimme zet voor een inmiddels in verval geraakte stad als Clarksdale. Maar de locatie klopt natuurlijk niet want uiteraard ligt dat kruispunt ergens anders; verscholen op een duistere plek diep in de Delta, op de plaats waar ik zelf zo’n 15 jaar geleden al een pact sloot met de duivel in ruil voor snellere vingers. En waar dat zich precies heeft afgespeeld hou ik uiteraard geheim…
We boeken twee nachten in de Shack-Up Inn, een fraai complex, gelegen op de oude Hopson katoen plantage. Het is een plek die al zo’n honderdvijftig jaar vrijwel hetzelfde is gebleven. Er zijn hutjes gebouwd, helemaal in oude “shack” stijl en deze kun je boeken om in te overnachten. Het is een prachtig decor voor de films die we hier willen gaan schieten.
Maar ‘s-avonds is er in de oude Hopson Commissary, voorheen het hoofdgebouw van de plantage, live muziek. We blijven er hangen en genieten van echte oude Delta Blues. Ergens zijn we blij dat we weer hier zijn; de drukte van New Orleans hebben we na drie dagen wel gezien en hier is het alsof je in een oase van rust belandt. Ook vandaag sluiten we de avond, na de lange rit weer af met een tevreden gevoel.
English text:
We leave New Orleans for a hefty drive to Clarksdale, a total of about 547 km. On the way we have lunch in a roadhouse near the town of Flora, with a hamburger that you can almost bury yourself in. The food here is so delicious, we are always amazed by the Southern Cuisine. Highway 49 East seems like a nice route to us, we haven’t driven it before, not even on our previous trips, and indeed, this is a beautiful old road where you still encounter many elements from the early period in the Delta.
At the country road Egypt Road just past the hamlet of Cruger we take an exit. The light is beautiful this day, the dirt road is authentic and the vastness of the landscape is of a dazzling emptiness. The poles that hold the power wires up over long distances have here been reduced to just two wires; it seems that this road could take you to the end of the world. It’s the perfect place to film another music video; this time Tommy Johnson’s song: “Big Road Blues”. “It’s a wrap”, we always say laughing to each other when another successful recording has been made and satisfied we continue our journey.
If you follow the Bluesrail as a blues lover, you cannot miss the town of Tutwiler, located in the center of the Mississippi Delta. It was here that the renowned composer W.C. Handy first heard the Blues play in 1903. He wrote down the music and incorporated it into his further career as a musician and orchestra leader. He became known worldwide with songs such as “Memphis Blues” and “St. Louis Blues”. This event is regarded as the birth of the Blues and although the village has fallen into disrepair, there are initiatives to revive the place to encourage Blues tourists to visit the memorable site. Memorable, especially since the famous harmonica player Sonny Boy Williamson is buried here, just outside the hamlet. We visited his grave and made a short movie:
The town of Clarksdale used to be the beating heart of the Mississippi Delta. Everything came together here, the trade in cotton, corn and rice, sugar cane, music, trade in all sorts of things, everything revolved around this town. The city was surrounded by the largest plantations in the Delta: the sprawling Dockery Farms and Stovall, as well as Hopson and many other plantations, the muddy Mississippi river kept flooding it’s clay, carrying the fertile silt hundreds of miles into the area, thus explaining the lush growth and flowering in the region.
It is also the town where, according to the locals, right outside the city’s center, at the “Crossroads” a certain Robert Johnson sold his soul to the devil to play better guitar. This legendary place is marked here by three huge guitars that rise high, towering in the air in the middle of the busy intersection. From a commercial point of view it’s a smart move for a now-derelict city like Clarksdale. But the location is of course wrong because that intersection is located somewhere else, hidden in a dark place deep in the Delta, at the place where I myself made a pact with the devil about 15 years ago in exchange for faster fingers. And where exactly that happened I will of course keep secret…
We book two nights in the Shack-Up Inn, a beautiful complex located on the old Hopson cotton plantation. It is a place that has remained much the same for about one hundred and fifty years. Huts have been built, completely in the old “shack” style and you can book these to spend the night. It is a beautiful setting for the films we want to shoot here. But in the evenings there is live music in the old Hopson Commissary, formerly the main plantation building. We linger this evening and enjoy real old Delta Blues. Somehow we are glad to be here again; we have seen the bustle of New Orleans after three days and here it is as if you have landed in an oasis of peace. Also today we close the evening, after the long drive, with a satisfied feeling.
(tekst gaat verder onder de foto)
Tuesday, May 3, 2022
SHOOTING VIDEO AND A FUN NIGHT JAMMIN’ AT HAMBONE
De nacht is kort omdat het bed kraakt, er schijnt licht door het raam en de wind laat het hor voor de deur van onze shack stevig klapperen. Na het ontbijt rijden we langs de wasserette om de was te doen. Grappig om dit eens te zien, de enorme was- en droogmachines en de leuke gesprekken met de zwarte bevolking die hier ook komt om hun wasjes te draaien en ons helpen met hoe het allemaal werkt. Deze ochtend zetten we alles klaar voor het opnemen van een videoclip voor één van mijn nummers. Het weer is ook in de ochtend nog niet heel best; het regent en we wachten het eerst maar even af… hopelijk wordt het zometeen droog. Na twee uurtjes trekken de buien over en kunnen we de camera’s opstellen. We maken geweldige opnamen bij ons huisje voor het eigen nummer “Closed Front Door”. De definitieve muziek voor de liedjes nemen we later nog op, in onze eigen studio.
Met de camera’s op zak en gitaren in de aanslag rijden we rond in het gebied op zoek naar nog wat geschikte plekken. Bij een verloren stukje katoenveld maken we opnamen voor “I’m Going Home Big Boy”. Ook vinden we nog locaties voor wat aanvullende beelden voor “Going Back to the Country” en “Big Road Blues”. Nu willen we nog op zoek naar een oud, liefst houten Baptisten kerkje dat ergens in de middle of nowhere moet liggen. We hebben ze de hele reis echt overal gezien, maar juist nu kijken we uren rond op zoek naar een kerk… we verdwalen en rijden door een vervallen gehucht, het ziet er allemaal niet heel vriendelijk uit hier en we krijgen het gevoel dat we niet echt welkom zijn.
De avond treedt al in en als we enigszins teleurgesteld richting ons hutje rijden, zien we ineens, langs de weg een schitterend kerkje… precies het beeld wat we zochten en ook het licht is nu heel bijzonder, de Golden Hour treedt in, zoals ze dat noemen in het fotovak. We maken er prachtige opnamen voor de Gospelsong “Take My Hand, Precious Lord”, geinspireerd op de versie van Blind Connie Williams. Het zijn ook de nummers die ik zal spelen tijdens de IBC in Memphis.
‘s-Avonds is er een jamsessie bij Hambone. We rijden erheen nadat we ergens nog lekker hebben kunnen genieten van de southern cuisine met de Hot Tamales van Abe’s Grill. De sessie is gezellig en voor Clarkdale’s begrippen best goed bezocht, er zitten zo’n 50 mensen in het tot podium omgetoverde kunstgalerijtje. De locale bluesartiest Anthony “Big A’ Sherrod trapt de sessie af en zet meteen de boel flink op stelten. Leuke kerel, ik zag hem hier 15 jaar geleden al spelen, toen nog een losgeslagen puber maar inmiddels heeft hij zijn muzikale zaakjes goed op orde. Hierna komen er een stel Fransen het podium op, ook deelnemers aan de IBC. Leuk om ze hier nog even te horen spelen. Daarna jam ik er met Big A op drums, en wisselen muzikanten elkaar af, ook Watermelon Slim komt nog even meedoen en als een van de laatsten rollen we de tent uit. Het was weer een geslaagde dag.
English text:
The night is short because the bed creaks, light shines through the window and the wind blows the screen in front of our shack door. After breakfast we drive to the laundromat to do some laundry. Funny to see this, the huge washing and drying machines and the nice conversations with the black population who also come here to do their laundry and help us to figure it all out. This morning we’re getting everything ready to shoot a video clip for one of my songs. The weather is not very good in the morning either; it’s raining and we’ll just have to wait and see… hopefully it will be dry soon. After two hours the rain showers pass and we can set up the cameras. We make great recordings in front of our cottage for my own song “Closed Front Door”. We will record the definitive music for the songs later, in our own studio.
With the cameras in our pockets and guitars at the ready, we drive around the area looking for some suitable spots. At a lost patch of cotton field we film “I’m Going Home Big Boy”. We also find locations for some additional footage for “Going Back to the Country” and “Big Road Blues”.
Now we want to look for an old, preferably wooden Baptist church that must be somewhere in the middle of nowhere. We’ve seen them everywhere the whole trip, but just now we drive around for hours looking for a church… we get lost and drive through a dilapidated hamlet, it doesn’t look very friendly here and we get the feeling that we not really welcome. Evening sets in and when we drive somewhat disappointed towards our cabin, we suddenly see a beautiful church along the road… exactly the image we were looking for and the light is now very special, the Golden Hour sets in, how they call it in the photo business. We make beautiful recordings for the Gospel song “Take My Hand, Precious Lord”, inspired by Blind Connie Williams’ version. These are also the songs I’ll be playing at the IBC in Memphis.
In the evening there is a jam session at Hambone. We drive there after we have enjoyed some delicious southern cuisine with the Hot Tamales from Abe’s Grill. The session is awesome and by Clarkdale’s standards quite well attended, there are about 50 people in the converted art gallery. Local blues artist Anthony “Big A’ Sherrod kicks off the session and immediately turns things upside down. Nice guy, I saw him play here 15 years ago, then still a wild teenager but now he has his musical skills under perfect control. After this a couple of French people come on stage, also participants in the IBC. Nice to hear them play here for a while. Then I jam with Big A on drums, and musicians share the stage, Watermelon Slim also joins in for a while and as one of the last we leave the place. It was another successful day.
(tekst gaat verder onder de foto)
A scene from one of our video recodings.
Wednesday, May 4, 2022
BACK TO MEMPHIS FOR THE IBC 2022
Vandaag stappen we in de auto voor de laatste rit, terug naar Memphis TN. Na een kleine twee uur rijden brengen we de huurauto terug bij het verhuurbedrijf. Er staat 1461 mile op de teller, 2352 km. Bij het verhuurbedrijf werkt een vriendelijke jongeman die ons ook nog even afzet midden in het centrum van Memphis. Wat zijn de mensen hier toch vriendelijk. We hebben een geweldige reis beleefd.
We wandelen nog een paar uur door het centrum van de stad voordat we inchecken bij het hotel, dat op loopafstand van Beale Street ligt. De komende zes dagen zullen we hiervandaan steeds de IBC bezoeken die op vrijdag 6 mei begint. Vera heeft een mooie collectie foto’s gemaakt van alle indrukwekkende muurschilderingen die we tijdens onze reis zijn tegen gekomen. Ze heeft een mapje gemaakt op Facebook met deze foto’s:
Klik hier: FACEBOOK
Morgen nemen we nog een dagje om onder meer het National Civil Rights Museum te bezoeken en de rest van de dag om mezelf voor te bereiden op de International Blues Challenge.
English text:
Today we get in the car for the last drive, back to Memphis TN. After a short two hour drive we return the rental car to the rental company. It has 1461 miles on the clock, 2352 km. A friendly young man who works at the rental company drops us off right in the center of Memphis. The people here are so friendly. We have had a great trip.
We walk through the center of town for a few more hours before checking in at the hotel, which is within walking distance of Beale Street. For the next six days we will visit the IBC from here, starting on Friday May 6. Vera has made a nice collection of photos of all the impressive murals we encountered during our trip. She has made a folder on Facebook with these photos:
Click here: FACEBOOK
Tomorrow we will take another day to visit the National Civil Rights Museum and the rest of the day to prepare myself for the International Blues Challenge.
(tekst gaat verder onder foto)
Thursday, May 5, 2022
NATIONAL CIVIL RIGHTS MUSEUM, MEMPHIS TN
We zijn behoorlijk onder de indruk van ons bezoek aan het National Civil Rights Museum. Dit museum dat in het speciaal daarvoor omgebouwde, voormalige Hotel Lorraine is gevestigd vertelt ons de complete geschiedenis vanaf de allereerste slaven die aan land werden gebracht in Amerika, tot aan de opstanden die daarop volgden, de opkomst van de Civil Rights Movement en vooral het indringende verhaal van haar belangrijkste woordvoerder; Dr. Martin Luther King Jr. Het museum is heel ruim opgezet en erg compleet gedocumenteerd. Het duurt wel een paar uur voordat je hier doorheen bent en zelfs dan kun je nog niet alles zien en lezen. De tocht door het museum vertelt het verhaal van de slavernij; de barre overtocht met de slavenschepen, de mensonterende omstandigheden waaronder men moesten werken en leven, de verschrikkelijke Jim Crow apartheidswetten en over mensen die opkwamen voor hun rechten; zoals Miss Rosa Parks, die in de bus weigerde om haar stoel af te staan voor iemand met een witte huidskleur. We zien beelden van de Ku Klux Klan die zwarte mensen lynchten, de opstanden in Birmingham die bloedig werden neergeslagen, de opstanden van de kinderen en studenten, en ook Bloody Sunday. We schieten meerdere keren vol met tranen en terwijl we verder lopen kunnen we nauwelijks geloven dat mensen tot zoiets gruwelijks in staat kunnen zijn. Toch steeds spreekt er uit het verhaal hoop, de hoop dat het ooit beter zal worden. Honderden jaren aan strijd voor gelijke rechten glijden hier aan ons voorbij, het is overweldigend.
Uiteindelijk leidt de tijdlijn ons naar boven, naar de kamer waar Dr. Martin Luther King Jr. verbleef, vlak voordat hij op het balkon werd dood geschoten. Dat balkon is hier gemarkeerd met een eeuwige krans. Het duizelt ons als we naar buiten lopen om de tocht te vervolgen naar het tweede gedeelte van het museum; om aan de overkant van de straat het gebouw binnen te gaan van waaruit het schot is afgevuurd… ook hier wordt uitgebreid aandacht besteedt aan de vele geschiedkundige feiten, politie onderzoeken naar de dader(s) en zien we de badkamer van waaruit het fatale schot werd gelost.
Na enkele uren nemen we de street car terug naar het hotel. Maar het duurt wel even voordat ik in staat ben om de set voor mijn show te repeteren, eerst moeten we dit verhaal laten bezinken om het een betekenisvolle plek te geven in onze herinneringen. Morgen begint de eerste ronde van de kwart finales IBC.
English text:
We are quite impressed with our visit to the National Civil Rights Museum. This museum, housed in the specially for this purpose converted former Hotel Lorraine, tells us the complete history from the very first slaves that landed in America, to the uprisings that followed, the rise of the Civil Rights Movement and especially the probing story of her chief spokesman; dr. Martin Luther King Jr. The museum is very spacious and very well documented. It will take you a few hours to get through this and even then you won’t be able to see and read everything. The tour through the museum tells the story of slavery; the crossing from Africa with the slave ships, the degrading conditions under which people had to work and live, the terrible Jim Crow segregation laws and about people standing up for their rights; like Miss Rosa Parks, who on the bus refused to give up her seat to someone with white skin. We see footage of the Ku Klux Klan lynching black people, the uprisings in Birmingham that were bloodily crushed, the riots of the children and students, and also Bloody Sunday. We burst into tears several times and as we walk on we can hardly believe that people can be capable of something so horrific. Yet there is always hope in the story, the hope that it will one day get better. Hundreds of years of struggle for equal rights pass us by, the timeline is overwhelming.
Finally, it leads us upstairs to the room where Dr. Martin Luther King Jr. lived, just before he was shot dead on the balcony. That balcony is marked here with an eternal wreath. We feel dizzy when we walk outside to continue the journey to the second part of the museum; to enter the building across the street from where the shot was fired… here too, extensive attention is paid to the many historical facts, how the police were investigating the perpetrator(s) and we see the bathroom from which the fatal shot was fired.
After several hours we take the street car back to the hotel. But it will take me a while to be able to rehearse the set for my show, first we need to let this story sink in to give it a meaningful place in our memories. Tomorrow the first round of the quarter-finals IBC starts.
Friday, May 6, 2022
INTERNATIONAL BLUES CHALLENGE
QUARTER FINALS #1
Vandaag moet ik me om 12:00 u melden bij Alfred’s. Het is een groot cafe aan Beale Street waar het ruige nachtleven zich openbaart doordat je met je schoenzolen aan de vloer blijft plakken. Hier komen alle deelnemende acts samen voor hun registratie en een introductie. We krijgen instructies te horen, een programmaboekje en het speelschema. Natuurlijk koop ik ook een T-Shirt (been there, done that, got the T) en lever ik tien CD’s in voor verkoop bij de stand van de Blues Foundation.
Na een stevige lunch heb ik nog even tijd om me wat voor te bereiden op de hotelkamer. Ik mag de avond openen in Blues Hall, de oudste bluesclub op Beale Street. Het is een legendarische zaak waar veel muzikanten van naam en faam hebben opgetreden. Ik heb er enorm veel zin in; dit is precies de club waar mijn muziekstijl het beste tot uiting komt…
Tegen 18:00 u lopen we met de gitaren richting Blues Hall, op het terras van Rum Boogie Cafe drinken we eerst een biertje. Maar als we Blues Hall een half uurtje later binnen komen lopen zijn de muzikanten er wel, maar nog geen zaalcoordinator, jury en time-keeper. En dat duurt erg lang allemaal. Zo lang dat we ons een uur later na de officiele starttijd afvragen of dit nog wel goed komt. De Amerikaanse acts worden nu ook allemaal onrustig en excuseren zich bij ons dat het hier in Memphis soms ook wel een beetje mis kan lopen.
Ook de “geluidsman” heeft problemen. Hij hoeft alleen maar vier microfoons aan te sluiten op een enigszins brakke geluidsset. Daar is hij inmiddels al zo’n drie uur zoet mee en nog steeds kraakt en piept het langs alle kanten. Wanneer ik in overleg met hem uiteindelijk toch mijn spullen mag aansluiten werkt de helft niet. Gelukkig doet mijn microfoon het wel, maar het geluid is niet mooi, open en duidelijk…
Je zou er de Blues van krijgen en ook de rest van de musici onder ons ziet het wat somber in.
Inmiddels druppelen er twee juryleden binnen. Na een kwartier komt er ook iemand van de organisatie bij, de arme man is doodop, valt bijna om van de slaap. Hij kondigt aan dat we maar wat moeten improviseren; ook voor hen is het een challenge vanwege personeelstekorten en opstartproblemen. Er wordt nog ergens iemand opgehaalt om te jureren (er moeten drie juryleden aanwezig zijn) maar de timekeeper en de coordinator laten het afweten. De oude vermoeide man besluit dan maar om deze taken waar te nemen…
Na drie uur wachten mag ik op, maar mijn set verloopt niet helemaal zoals ik hem had voorbereid. De spanning of het nu allemaal nog wel goed komt en een gitaar die niet uitversterkt kan worden zorgen ervoor dat ik soms moet improviseren. Toch is het publiek muisstil en krijg ik de indruk dat mijn muziek heel goed wordt ontvangen. En hoewel de jury zich uiterst neutraal opstelt voel ik dat ze tevreden toekijken. Na afloop van mijn set regent het complimenten vanuit het publiek en de muzikanten. Ik heb er ondanks al het gedoe uiteindelijk wel een goed gevoel bij.
We blijven natuurlijk de rest van de avond om de andere acts te beluisteren. Hier zitten toch zeker twee hele goede acts tussen die kans maken om door te gaan naar de volgende ronde. Het enige dat we een beetje missen is het bluesgehalte. We horen veel Americana en jazzy salonmuziek, uiteraard wel met een bluesy sausje erover, maar de echte Blues, laat staan Delta Blues, horen we nauwelijks of niet.
Het geluid wordt wel iets beter maar is over het algemeen erbarmelijk. Deze spullen zijn gewoon echt niet goed en ook de jonge geluidstechnicus lijkt er niet mee uit de voeten te kunnen. Het publiek raakt hierdoor snel verveelt en onrustig, dat is jammer want iedereen doet hier zijn best. Ook worden er tijdens een act ineens drie enorme flightcases recht voor het kleine podium gereden door een stel mannen die midden in het zicht gaan staan. We blijven ons verbazen over deze stad, maar ja, ook dat is de Blues.
Tegen middernacht komen we terug bij het hotel en vieren we om middernacht de verjaardag van Vera. Ze wordt 40. Hiep hiep hoeraaaa!!
Morgen is de tweede kwart finale. Hopelijk hebben ze de boel dan op orde maar ik verwacht er maar niet al teveel van, dan kan het ook niet tegenvallen.
English text:
Today I have to report to Alfred’s at 12:00. It’s a big cafe on Beale Street where the rough nightlife reveals itself because you stick the soles of your shoes to the floor. Here all participating acts come together for their registration and an introduction. We are given instructions, a program booklet and the game schedule. Of course I also buy a T-Shirt (been there, done that, got the T) and hand in ten CDs for sale at the Blues Foundation booth.
After lunch I still have some time to prepare myself in the hotel room. I get to open the night at Blues Hall, the oldest blues club on Beale Street. It is a legendary place where many musicians of name and fame have performed. I’m really looking forward to it; this is exactly the club where my music style is best expressed…
At 6:00 pm we walk with the guitars towards Blues Hall, on the terrace of Rum Boogie Cafe we first drink a beer. But when we enter Blues Hall half an hour later, the musicians are there, but no room coordinator, jury or time-keeper yet. And that all takes a very long time. So long that an hour later we wonder if this is still going to be okay. The American acts are all getting restless now too and apologize to us that things can sometimes go a bit wrong here in Memphis. The “sound man” also has problems. He only needs to connect four microphones to a slightly brackish sound set. He is already three hours struggling with it and it still creaks and squeaks. When I am finally allowed to connect my stuff in consultation with him, half of it does not work. Fortunately my microphone works, but the sound is not nice, open and clear… You would get the Blues from it and the rest of the musicians among us also worry about the sound quality.
Finally, two judges trickle in. After fifteen minutes someone from the organization joins in, the poor man is exhausted, almost falls asleep. He announces that we have to improvise a bit; it is also a challenge for them due to staff shortages and start-up problems. Someone is picked up somewhere to judge (there must be three judges present) but the timekeeper and the coordinator are not able to make it here. The old weary man then decides to take over these tasks.
After the three hour wait my set is not going quite the way I had prepared it. The tension whether it will all turn out all right and a guitar that cannot be amplified mean that I sometimes have to improvise. Yet the audience is silent and I get the impression that my music is very well received. And although the jury is extremely neutral, I feel that they are watching with satisfaction. After my set it rains compliments from the audience and the musicians. Despite all the hassle, I finally have a good feeling about it.
We will of course stay the rest of the evening to listen to the other acts. There are certainly two very good acts here who have a chance to advance to the next rounds. The only thing that we miss a bit is the blues content. We hear a lot of Americana and jazzy salon music, of course with a bluesy sauce over it, but we hardly hear the real Blues, let alone Delta Blues. The sound does get a bit better, but is generally abysmal. This stuff is just really not good and the young sound engineer doesn’t seem to be able to handle it either. The audience quickly gets bored and restless, which is a shame because everyone here does their best. During an act, three huge flight cases are suddenly driven right in front of the small stage by a couple of men who stand in the middle of view. We continue to be amazed by this city, but yes, that’s the Blues too.
At midnight we come back to the hotel and we celebrate Vera’s birthday at midnight. She’s turning 40. Hip hip hooray!!
Tomorrow is the second quarter final. Hopefully they will have everything in order by then, but I don’t expect too much from it, then it can’t be disappointing.
Saturday, May 7, 2022
INTERNATIONAL BLUES CHALLENGE
QUARTER FINALS #2
We struinen wat rond door de stad omdat ik op zoek ben naar een nieuwe kabel voor mijn gitaar. Ik twijfel of deze nog wel goed is nadat gisteren bleek dat ik geen geluid had. Helaas is de Gibson Store, die net om de hoek van Beale Street zat al een paar jaar geleden verdwenen, alles had natuurlijk te maken met het dreigende faillissement van de Gibson Company, de grote zaak werd verkocht en het bedrijf maakte inmiddels een doorstart. De volgende instrumenten winkel bevindt zich aan de andere kant van de stad. Ik gok erop dat mijn kabel nog goed werkt en we lopen terug naar het hotel. Het is Graduation Day vandaag. Studenten van de University of Memphis lopen met hun bul en caps rond door de stad en worden door iedereen begroet en gefeliciteerd. Op Beale komt een enorme stoet Ghanezen in traditionele kledingdracht langs onder het opzwepende geluid van trommels. De juffrouw in de Street Car is heel erg aardig en we lachen samen hard om haar en onze grappen. Wat is het toch een leuke stad!
Maar vanmiddag vieren we Vera’s verjaardag lekker rustig; vanavond speel ik weer op Beale Street.
Die avond spoeden we ons weer naar Blues Hall voor mijn deelname aan de tweede ronde van de kwart finales. De jury en de venue coordinator zijn al aanwezig. We hebben meteen een goede klik met de presentator en de coordinator, en ook met alle muzikanten die elkaar heel erg ondersteunen en helpen. Het is steeds een vriendelijke en open sfeer waar we in terecht komen. Er worden email adressen en visitekaartjes uitgewisseld, we schudden handen en wensen elkaar veel succes.
Het geluid is nu ook beter en je hoort dat alle muzikanten hier profijt van hebben, de kwaliteit ligt een stuk hoger. Ook als ik opmoet, als vierde in rij is het fijn spelen in deze juke joint. Mijn set gaat geweldig en de response van het publiek is hartverwarmend. Als ik van het podium afstap zie ik veel tevreden gezichten en krijg ik veel complimenten. Ik heb er een goed gevoel bij.
We blijven nog even zitten om ook de andere acts te bekijken en een hart onder de riem te steken. En uiteraard vieren we de verjaardag van Vera ook nog even met de nodige versnaperingen. Na de optredens brengen we onze spullen terug naar het hotel en haasten we ons terug naar Beale Street om straks de uitslag te horen. Na een dik half uur lopen blijkt er bij Beale Street een lange rij te staan. We staan een half uur in de rij om de straat in te mogen, dat gebeurt hier met een ID check en natuurlijk heb ik die net niet op zak… Dus dan maar weer terug naar het hotel. Een uur verder mogen we eindelijk de straat binnen, nog net op tijd voor de start van de Jam sessions, waarvoor ik ben uitgenodigd. We betalen 5 Dollar entree per persoon voor de straat (en dan ben je dus nog nergens binnen).
We zien een paar sessies, en uiteindelijk komen we aan in Club 152 waar we de uitslag te horen krijgen:
IK BEN DOOR NAAR DE HALVE FINALE!!
Met de combinatie: jamsessie, verjaardag en semi-finalist kun je wellicht al raden wat voor avond het verder gaat worden: niemand houdt zich meer in, het wordt laat en het is één groot feest. Ik jam nog een zestal liedjes mee op zang en harmonica tot we in de laatste minuten de club uitrollen.
Oh what a night!
English text:
We stroll around the city because I’m looking for a new cable for my guitar. I doubt if it is still good after yesterday it turned out that I had no sound. Unfortunately, the Gibson Store, which was just around the corner from Beale Street, disappeared a few years ago, of course everything had to do with the impending bankruptcy of the Gibson Company, the big business was sold and the company has now made a new start. The next tool shop is on the other side of town. I hope my cable still work and we walk back to the hotel.
Today is Graduation Day. Students from the University of Memphis walk around the city and are greeted and congratulated by everyone. On Beale, a huge procession of Ghanaians in traditional clothing passes by to the stirring sound of drums. The lady in the Street Car is very nice and we laugh hard together at her and our jokes. What a nice city it is!
We celebrate Vera’s birthday nice and quiet; tonight I play on Beale Street again.
That evening we rush back to Blues Hall for my participation in the second round of the quarter-finals. The jury and the venue coordinator are already present. We immediately have a very nice contact with the presenter and the coordinator, and also with all the musicians who support and help each other very much. We always find ourselves in a friendly and open atmosphere. Email addresses and business cards are exchanged, we shake hands and wish each other good luck.
The sound is now much better and you can hear that all musicians benefit from this, the quality is a lot higher. Even when I have to go up, fourth in a row, it’s nice to play in this juke joint. My set is going great and the response from the audience is heartwarming. When I get off the podium I see a lot of happy faces and I get a lot of compliments. I have a good feeling about it. We stay for a while to also view the other acts and to put a heart to the belt. And of course we also celebrate Vera’s birthday with the necessary refreshments.
After the performances, we return our gear to the hotel and rush back to Beale Street to hear the results. After a good half hour of walking, there appears to be a long line at Beale Street. We stand in line for half an hour to enter the street, which is done here with an ID check on Saturday nights and of course I just don’t have it in my pocket… So then back to the hotel. An hour later we can finally enter the street, just in time for the start of the Jam sessions, to which I was invited. We pay 5 Dollar entrance per person for the street (and then you are nowhere inside).
We see a few sessions, and finally we arrive at Club 152 where we hear the result:
I’M GOING TO THE SEMI-FINALS!!
With the combination: jam session, birthday and semi-finals you can probably already guess what kind of evening it will be: no one is holding back anymore, it is getting late and it is one big party. I jam along on vocals and harmonica for another six songs until we roll out of the club in the last minutes.
Oh what a night!
(tekst gaat verder onder de foto)
Sunday, May 8, 2022
A BAPTIST SERVICE ON BEALE STREET
Op deze zondagmorgen staan we vroeg op en haasten we ons, na het ontbijt richting de Historic First Baptist Beale Church aan Beale Street. Dit is ook de beroemde kerk waar Dr. Martin Luther King een indringende toespraak hield. Als we er aankomen lijkt het uitgestorven, we lopen er wat verloren omheen, maar zien niemand in de omgeving. We zijn ook wat aan de vroege kant dus gaan op het bankje zitten in het naastgelegen parkje. Uiteindelijk komen er twee Engelse dames aangelopen die ook niet echt weten hoe je hier naar binnen komt. Een van de dames trekt dan maar de stoute schoenen aan en klopt op de deur van de kerk. Deze wordt open gedaan door een vriendelijke lange man, die ons met een grote glimlach welkom heet. We stappen in de lift naar boven en lopen de grote kerk binnen. Er zitten al zo’n 25 mensen in de banken en nu druppelen langzaam de kerkgangers binnen. De dienst is prachtig en wordt begeleid door een uitstekende organist en drummer. Het koor zingt bekende Gospel songs, mensen klappen en dansen, en zingen mee. Amen, amen, amen, klinkt het door de grote kerk als de Preacher zijn preken houdt. Hij vertelt een prachtig verhaal en begint heel zachtjes en stil maar eindigt zo’n 20 minuten later met een overdonderende stem terwijl het geluid van het koor en de muziek aanzwelt. Het is allemaal erg indrukwekkend. We worden hier met open armen ontvangen en als souvenir krijgen we nog een koffiemok mee, met daarop het logo van de kerk en een foto van de Preacher. We kunnen ons goed voorstellen dat de mensen veel waarde hechten aan hun geloof en dit hier in deze prachtige kerk en dienst in volle overgave en ernst beleven. We verlaten na de dienst de kerk en zijn blij dat we dit hebben mogen meemaken.
Die middag lopen we nog wat door de stad en lunchen we bij The Flying Saucer met pancakes, bacon and eggs. Het is vandaag moederdag en dat laten Amerikanen niet ongemerkt voorbij gaan. Overal waar je kijkt zie je gezinnen die gaan lunchen en bij de restaurants staat men in lange rijen voor de deur om naar binnen te mogen. Op straat wordt je begroet en roepen mensen “Happy Mothersday” naar elkaar. We vinden het leuk dat er zoveel aandacht wordt geschonken aan deze waardige dag die alle moeders even in een welverdiend zonnetje zet.
Op YouTube zetten we nog een stukje uit de filmbeelden die we schoten in de Mississippi Delta voor de videoclip van het nummer I’m Going Home, Big Boy.
English text:
On this Sunday morning, we get up early and, after breakfast, hurry to the Historic First Baptist Beale Church on Beale Street. This is also the famous church where Dr. Martin Luther King delivered a poignant speech. When we arrive it seems deserted, we walk around the area a bit lost, but we don’t see anyone around. We are a little early and sit on a bench in the adjacent park. Eventually two English ladies arrive who don’t know how to get in here either. One of the ladies then takes the plunge and knocks on the door of the church. This is opened by a friendly tall man, who welcomes us with a big smile. We step in the elevator and enter the large church. There are already about 25 people in the benches and now the churchgoers are slowly trickling in. The service is beautiful and is accompanied by an excellent organist and drummer. The choir sings well-known Gospel songs, people clap and dance, and sing along. Amen, amen, amen, sounds through the great church as the Preacher delivers his sermons. He tells a beautiful story and starts very softly and quietly but ends about 20 minutes later with a thundering voice as the sound of the choir and music swells. It’s all very impressive. We are welcomed here with open arms and as a souvenir we get a coffee mug with the logo of the church and a picture of the Preacher on it. We can imagine that people attach great value to their faith and believes here in this beautiful church and service, in full surrender and seriousness. We leave the church after the service and are happy that we were able to experience this.
That afternoon we take a stroll through the city and have lunch at The Flying Saucer with pancakes, bacon and eggs. Today is Mother’s Day and Americans don’t let that pass unnoticed. Everywhere you look you see families having lunch and at the restaurants there are long lines at the door to get in. On the street you are greeted and people shout “Happy Mothersday” to each other. We love seeing that so much attention is paid to this worthy day that puts all mothers in a well-deserved spotlight.
On YouTube we post a short sample of the footage we shot in the Mississippi Delta for the video clip for the song I’m Going Home, Big Boy.
(tekst loopt door onder de foto)
SEMI FINALS – IBC2022
Die avond is het dan zover; de halve finale van de IBC 2022. Ik ben er helemaal klaar voor en heb ongelofelijk veel zin om te spelen in de Jerry Lee Lewis Club. Het geluid is prima in orde en ook het publiek komt in grote getale naar de shows kijken. Ik mag als derde op, na een Soul zanger met een piano en iemand die met zijn muziek en performance dicht in de buurt komt van de Rock’n’Roll van Elvis. Mijn set gaat ongelofelijk goed, ik trek alles uit de kast en het publiek geeft een staande ovatie. Ook de jury is enthousiast en dat zien we de hele avond verder niet meer gebeuren. Na mij speelt er een nog duo uit Kroatie en daarna een duo met een kruising tussen HipHop, Soul en Jazz. Als afsluiter zit er een Texaan op het podium met een grappige act. Hij prijst mij zelfs tijdens zijn show meerdere malen en ookal is zijn repertoire voornamelijk gebaseerd op country, hij komt oprecht over.
Ik denk dat ik de enige ben tijdens deze halve finale die ook echte Blues heeft laten horen. En gezien alle reacties denken we dat ik ook echt een goede kans maak…
Na de optredens volgt een uurtje of twee later de uitslag in Club 152 aan Beale Street. Chairman Joe Whitmer komt binnen en leest de uitslag voor. Helaas ben ik niet door. De winnaar van deze ronde is de zoetgevooisde Soul zanger met piano die in de finale mag gaan meedingen naar de felbegeerde eerste plaats voor beste Blues performer in de categorie solo/duo.
Ik ben ontzettend trots dat ik zover ben gekomen. We hadden dit voor geen goud willen missen. Vera en ik hebben een geweldige (muzikale) reis gehad en al deze ervaringen gaan het boek in als een van de mooiste belevenissen die we ooit hebben mogen meemaken. Al deze ervaringen nemen we mee in mijn muziek en in onze samenwerking en relatie. Want ook nu merken we weer hoe sterk we samen zijn en hoe we elkaar steeds weer naar grote hoogten weten te tillen.
Dit is uiteindelijk het allermooiste geschenk en de grootste overwinning die een mens kan hebben.
Morgen gaan we uiteraard naar het Orpheum Theater om ook nog even naar de finalisten te gaan kijken en luisteren. Want ook dat weten ze hier met veel Amerikaanse bombarie op spectaculaire wijze neer te zetten.
English text:
That evening the time has come for the IBC 2022 semifinals. I’m all set and excited to play at the Jerry Lee Lewis Club. The sound is fine and the audience show up in large numbers. I am in third place, after a Soul singer with a piano and someone who comes close to Elvis’ Rock’n’Roll with his music and performance. My set is going incredibly well, I pull out everything I can and the audience gives a standing ovation. The jury is also enthusiastic and we don’t see that happening again throughout the evening. After me a duo from Croatia plays and then a duo with a cross between HipHop, Soul and Jazz. Finally, there is a Texan on stage with a funny act. He even praises me several times during his show and even though his repertoire is mainly based on country, he comes across as sincere.
I think I’m the only one during this semifinal who played real Blues. And given all the reactions, we think I really have a good chance…
After the performances, the results will follow in Club 152 on Beale Street an hour or two later. Chairman Joe Whitmer enters the club and reads the results. Unfortunately I’m not through. The winner of the semifinals is the sweet-voiced Soul singer with piano who may compete in the finals for the coveted first place for best Blues performer in the solo/duo category.
I am very proud that I have come this far. I wouldn’t have missed it for anything. Vera and I had a wonderful (musical) journey and all these experiences go down in the book as one of the most beautiful trip we have ever had the pleasure of experiencing.
I take all these experiences with me in my music and in our collaboration and relationship. Because even now we notice again how strong we are together and how we always manage to lift each other to great heights.
This is ultimately the most beautiful gift and the greatest victory a person can have.
Tomorrow we will of course visit the Orpheum Theater to watch and listen to go see the Finals. Because Americans also manage to put that down in a spectacular way with a lot of American bravoure.
(tekst loopt door onder de foto)
Monday, May 9, 2022
IBC FINALS AT THE ORPHEUM THEATRE
Vandaag vindt de strijd plaats om de felbegeerde titels in de finale van de International Blues Challenge. Het evenement begint om 13:00 u en iedere act krijgt 20 minuten speeltijd. Er doen in deze finaleronde vijf duo/solo acts en vijf band acts mee. Het Orpheum Theatre, een werkelijk schitterend gebouw, opgetrokken in Art Deco stijl, opende in 1928 haar deuren en biedt sindsdien een podium voor zowat iedere grote naam die we maar kennen. Hier zit je comfortabel in het rode pluche, een schril contrast met de uitgeleefde kroegen in de stad.
Na de nodige, geheel op Amerikaanse wijze aangekondigde huishoudelijke mededelingen (“Memphis are you with me, put your hands together” – horen we elke vijf minuten) is het tijd voor de eerste act.
La Bedoune, een Frans duo, speelt muziek met een singer-songwriter achtige inslag en de veelal in het Frans gezongen liedjes komen op ons niet heel erg over als Blues. Toch oogst de zangeres/bassiste van dit duo veel lof met haar grappige accent en verhaaltjes. Jammer dat ze haar collega niet aankondigd en zichzelf wel heel erg graag hoort praten.
De tweede act is een Koreaans trio, genaamd Richiman & Groove Nice, die in een Stevie Ray Vaughan en BB King achtige stijl nummers zingen in onverstaanbaar Engels. Ook zij krijgen de sympathie van veel bezoekers op de hand; Amerikanen zijn dol op alles wat anders is dan ze gewend zijn.
Hierna zien we de eerste Amerikaanse act, de solo pianist Charles Tiner jr. die Soul liedjes brengt. Hij doet zijn best maar weet niet zo goed de aandacht vast te houden, zijn spel is wat onzeker en we merken dat hij behoorlijk zenuwachtig is. Dan maar een paar keer de bekende shouts erin gooien; wellicht maakt dat nog wat goed: “Hey Memphis are you out there, everybody say yessss”.
Er wordt steeds opgebouwd en in 10 minuten tijd staat de volgende act alweer klaar. Dit is de Franse band The Wacky Jugs. Die zijn we al eens eerder tegengekomen tijdens een van de sessies in Clarksdale. Ze spelen een soort Franse folklore muziek. Het is een beetje onbenullig allemaal, heeft helemaal niets met Blues te maken en ze weten hun vreemde muziek niet echt over te brengen. Alleen in het laatste liedje; een nummer over Memphis, komt het wat los en mag de mondharmonicaspeler die overigens wel goed speelt, nog wat Bluesriedels laten horen. Veel mensen verlaten inmiddels de zaal om wat te drinken te halen.
De volgende act is de Amerikaanse solist genaamd Eric Ramsey met rustige liedjes. En hoewel hij ook een paar nummers op een dobro speelt en de zaal op zijn hand krijgt met een ontzettend grappig liedje “Hurricane” over een ruzie met zijn vrouw; (She turned into a category 4) heeft ook deze act weinig te maken met Blues, als het dan toch zoiets zou moeten zijn zou je eerder in de buurt komen van Americana, een soort mengeling van veel Amerikaanse muziekstijlen.
In de categorie bands hadden we hoge verwachtingen van de TC Carter Band. We zagen ze al eerder in de halve finale. Wat een power en groove. Deze band staat als een huis. De zangeres is fantastisch en in de Blues ballad trekt ze het kippenvel zowat van je armen af. Ze hebben echt een eigen stijl en alles wordt zeer strak en professioneel uitgevoerd. De band, inmiddels onze favoriet, speelt drie lang uitgesponnen nummers met veel ruimte voor de uitstekende gitarist. Jammer want we hadden wel wat meer willen horen van de vocale kwaliteiten van de nog jonge zangeres.
Daarna is het de beurt aan solist Jhett Black. Een lange man met duistere stem en donkere liedjes. In een soort punk achtige powerset speelt hij dynamische rock met een likje Blues erover. Hij bedient hierbij een bassdrum, harmonica en een slidegitaar. Niet onaardig en de man heeft zeker een interessante eigen stijl.
Wat we leuk vinden is Soul Nite feat. D.K. Harrell. Dit trio speelt geheel in de stijl van BB King. De jonge kerel heeft ongeveer hetzelfde postuur als zijn befaamde voorbeeld, en heeft zich de stijl van de grote meester eigen gemaakt, compleet met alle licks en zelfs de danspasjes. Hij krijgt veel applaus en de lachers op zijn hand. Een vermakelijke act.
Het laatste duo, Dottie Kelly and Darrell Raines is van een bedroevende kwaliteit. De gitarist kan eigenlijk niet echt spelen en de zangeres, een vrouw die allerlei truukjes uitprobeert om een show neer te zetten, bedient zich van wat bewegingen die mannen het hoofd op hol zou moeten brengen. Dit terwijl ze nu en dan wat kreten herhaalt. Dat zijn dan zogenaamd eigen teksten. Nee, het is ons een raadsel hoe deze act uberhaupt een finaleplaats heeft kunnen halen.
Als laatste act komt, in een flink uit de kluiten gewassen bezetting de band Cros op. Met hun soulblues-achtige powerset krijgt de band de mensen van de stoelen. Ze voeren een typische Amerikaanse show op met alle cliché’s en truuks die daarbij horen. Lekker hoor, maar ook wel veel van wat we eigenlijk al lang kennen.
We staan verbaasd van het lage Blues gehalte in deze finale van de IBC. Ook is de kwaliteit over het algemeen onder het niveau dan we gewend zijn. Hier zitten acts tussen die (nog) niet echt klaar zijn voor de grotere podia. Er is nog een lang uitgesponnen jamsessie om de tijd op te vullen tijdens het tellen en verwerken van de stemmen, uitgebracht door een jury, bestaande uit prominenten in de Amerikaanse Blueswereld. We zien ook Kat Riggins een nummer zingen op het podium en enkele vrienden van ons waaronder Ben Rice en Terrence Grayson, mogen op het podium nog even laten zien waarom ze eerder hun prijzen wonnen. Eigenlijk is het de eerste keer dat we de echte Blues te horen krijgen.
En dan de uitslag.
Tweede plaats duo/solo is voor de Bluespunker Jhett Black en hij wint ook de harmonica award.
Eerste plaats is voor singer songwriter Eric Ramsey.
In de categorie bands is de derde plaats voor de sympatieke BB King imitator D.K. Harrell.
De tweede plaats gaat naar Cros.
De eerste plaats in de IBC 2022 is voor de Franse band The Wacky Jugs.
De prijs voor beste gitarist gaat terecht naar TC Carter.
Maar de zaal ontploft zowat. Mensen springen op uit hun stoelen en rennen boos de zaal uit. Een van de deelnemende artiesten begint te roepen en hij wordt afgevoerd door de security. Ook wij zijn flabbergasted; hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat hier acts winnen die tijdens een Internationale Blueswedstrijd geen noot Blues hebben laten horen? Er volgen stevige discussies in de lobby, niemand begrijpt dit hier, mensen zijn echt laaiend. De Franse act mag nog een toegift geven maar de zaal is inmiddels bijna leeg gelopen. Wij gaan maar wat eten.
We eten een van beste hamburgers van het land in de Flying Saucer maar raken maar niet uitgepraat over dit debacle. Inmiddels hebben we ook al begrepen dat er veel dingen niet in de haak zijn en als we het programmaboekje bekijken zien we dat de Blues Society’s van alle acts die in de finale staan een kostbare advertentie hebben geplaatst. Hier spelen hogere belangen. Ook ‘s-avonds in de stad horen we van insiders nog veel meer bijzondere verhalen.
Dit soort evenementen gaat helemaal niet over talent. Dit hier gaat over geld. Over belangen, vriendschappen en veel, heel veel geld. Zoals alles eigenlijk hier in Amerika draait om wat men hier de American Dream noemt. De zucht naar roem en rijkdom. En daarvoor zet men alles maar dan ook echt alles opzij.
Doordat we dit nu beseffen voel ik me nog veel beter eigenlijk. Want ik heb hier, zonder enig belang en manipulatie gewoon de echte Blues gespeeld en daarmee toch maar mooi de halve finale gehaald!
EAT THAT, BABY!
‘s-Avonds wordt er nog gejamd in Rum Boogie Cafe, maar de verzamelde artiesten mogen niet meedoen. Iedereen wordt geweerd van het podium en wordt naar achteren gestuurd. De sessie en de plek op het podium is deze avond ingekocht door een platenlabel, die hier haar artiesten een urenlange showcase laat geven. Een slimme commerciele zet voor de promotie van het label.
Dit is hoe het hier werkt. Dit is het kruispunt waar Robert Johnson op stond, want hier, op dit soort plekken, verkoop je je ziel pas echt aan de Duivel. Die avond zien we, omdat ze uren moesten blijven spelen, een doodvermoeide Bob Margolin, toch ook al achterin de 70 en Bruce Katz van het podium afstappen.
Wij lopen enigszins ontgoocheld en beduusd naar ons hotel voor een korte nacht slaap om de volgende ochtend ons vliegtuig naar Nederland te halen.
Tijdens onze reis hebben we geweldige ervaringen opgedaan, veel geleerd en heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Het was allemaal de moeite waard.
Bedankt, gek, verrassend, prachtig, bijzonder, Amerika!
English text:
Today the battle for the coveted titles takes place in the final of the International Blues Challenge. The event starts at 1:00 PM and each act will have 20 minutes of playing time. In this final round, five duo/solo acts and five band acts will participate. The Orpheum Theater is a truly magnificent building, built in Art Deco style, it opened its doors in 1928 and has since provided a stage for just about every big name we know. Here you sit comfortably in the red plush, a stark contrast to the ragged pubs in the city.
After the necessary speeches, announced entirely in the American way (“Memphis are you with me, put your hands together” – we hear it every five minutes) it is time for the first act.
La Bedoune, a French duo, plays music with a singer-songwriter-like slant and the songs mostly sung in French don’t sound very much like Blues to us. Yet the singer/bassist of this duo is highly praised by the audience because of her funny accent and stories. Too bad she doesn’t announce her colleague and really likes to hear herself talk.
The second act is a Korean trio, Richiman & Groove Nice, who sing songs in unintelligible English in a Stevie Ray Vaughan and BB King-like style. They also get the sympathy of many visitors; Americans love everything that is different from what they are used to.
After this we see the first American act, the solo pianist Charles Tiner Jr., who performs Soul songs. He does his best but doesn’t know how to keep the attention very well, his playing is a bit uncertain and we notice that he is quite nervous. Then he’d better try the well-known shouts a few times; perhaps that makes up for something: “Hey Memphis are you out there, everybody say yessss”.
Stage changes happen every 10 minutes when the next act is ready. This is the French band The Wacky Jugs. We’ve come across them earlier, during one of the sessions in Clarksdale. They play a kind of French folklore music. It’s all a bit pointless, has nothing to do with Blues at all and they don’t really know how to get their strange music across. Only in the last song; a song about Memphis, it loosens up a bit and the harmonica player who does play well, by the way, is allowed to play some Blues sounds. Many people are now leaving their seats to get a drink.
The next act is an American soloist named Eric Ramsey with quiet songs. And although he also plays a few songs on a dobro and gets the audience on their feet with a really funny song “Hurricane” about an argument with his wife; (She turned into a category 4) this act also has little to do with Blues, if it had to be something like that you would rather come close to Americana, a kind of mixture of many American music styles.
In the bands category, we had high hopes for the TC Carter Band. We saw them before in the semi-finals. What a power and groove. This band is rock solid. The singer is fantastic and in the Blues ballad she almost takes the goosebumps off your arms. They really have their own style and everything is executed very neatly and professionally. The band, now our favourite, plays three long drawn out songs with plenty of room for the excellent guitarist. A pity because we would have liked to hear more of the vocal qualities of the still young singer.
Then it is soloist Jhett Black’s turn. A tall man with a dark voice and dark songs. In a kind of punk-like power set he plays dynamic rock with a lick of blues over it. He uses a bass drum, harmonica and a slide guitar. Not bad and the man certainly has an interesting style of his own.
What we like is Soul Nite feat. D.K. harrell. This trio plays entirely in the style of BB King. The young fellow has about the same build as his famous example, and has mastered the style of the great master, complete with all the licks and even the dance steps. He gets a lot of applause and the laughter on his hand. An entertaining act.
The last duo, Dottie Kelly and Darrell Raines is of a sad quality. The guitarist can’t really play and the singer, a woman who tries all kinds of tricks to put on a show, uses some moves that should draw men to pay attention. This while she now and then repeats some screams. Those are so-called own texts. No, it’s a mystery to us how this act even managed to reach a final place.
As the last act, the band Cros comes on in a big line-up. With their soul blues-like power set, the band gets the people out of the seats. They put on a typical American show with all the clichés and tricks that go with it. Nice, but also a lot of what we have seen for a long time already.
We are amazed by the low Blues content in this final of the IBC. The quality is also generally below the level we are used to. Among these are acts that are not (yet) really ready for the bigger stages.
Now we see a long drawn-out jam session to fill the time during the counting and processing of the votes, cast by a jury made up of prominent figures in the American Blues world. We also see Kat Riggins sing a song on stage and some friends of ours including Ben Rice and Terrence Grayson, get to show on stage why they won their awards before.
Actually, it’s the first time we get to hear the real Blues.
And then the result.
Second place duo/solo goes to the Bluespunker Jhett Black and he also wins the harmonica award.
First place goes to singer-songwriter Eric Ramsey.
In the bands category, the sympathetic BB King impersonator D.K. harrell.
Second place goes to Cros.
The first place in the IBC 2022 is for the French band The Wacky Jugs.
The well-earned award for best guitarist goes to TC Carter.
But the room is about to explode. People jump out of their seats and run out of the room angrily. One of the participating artists starts yelling and he is taken away by security. We too are flabbergasted; how on earth is it possible for acts to win here who haven’t played a note of Blues during an International Blues Competition? There are heated discussions in the lobby, nobody understands this here, people are really going wild. The French act can now give an encore, but the hall is almost empty already. We better go outsideand find us something to eat.
We eat one of the best burgers in the country at the Flying Saucer but can’t stop talking about this debacle. By now we have also understood that many things are not right and when we look at the program booklet we see that the Blues Society’s have placed a costly advertisement for all the acts that are in the final. Higher interests are at play here. Even in the city, later that night we hear many more special stories from insiders. These kinds of events are not about talent at all. This here is about money. About interests, friendships and lots and lots of money. Like everything here in America revolves around what is called the American Dream. The lust for fame and fortune. And for that they put everything, but really everything aside.
Now that we realize this, I actually feel much better. Because I just played the real Blues here, without any interest and manipulation and with that I made it to the semi-finals!
EAT THAT, BABY!
In the evening there is a jam session going in Rum Boogie Cafe, but the gathered artists are not allowed to participate. Everyone is barred from the stage and sent to the back. The session and the place on stage were bought this evening by a record label, which let its artists give a showcase that takes up the entire evening. A smart commercial move for the promotion of the label.
This is how it works here. This is the crossroads that Robert Johnson stood at, because here, in places like this, you really sell your soul to the Devil. That evening, because they had to keep playing for hours, we see a dead tired Bob Margolin, already in his late 70s and Bruce Katz stepping off the stage.
We walk somewhat disappointed and dazed to our hotel for a short night’s sleep to catch our plane to the Netherlands the next morning.
During our trip we had great experiences, learned a lot and made a lot of new friends. It was all worth it. Thank you, crazy, surprising, wonderful, special, America!
18 comments
Laat ze wat horen Bo…!!!!
Awesome guys !!!
Wat een gewekdig verhaal. Je schrijft zo goed Vera dat ik het gevoel heb over je schouder mee te kijken en alles live mee maak! Ik zag op facebook vandaag dat je een blog bijhoudt. Ben op dag 1 begonnen en niet meer gestopt tot de laatste. Je hebt schrijftalent. Veel plezier en ik duim voor beter geluid. Anton van Meerkerk Blues aan Zee
Fantastisch om jullie mooie verslag te lezen en terug te denken aan alle bijzondere en indrukwekkende ervaringen die ik daar ook mocht beleven. Geniet ervan en blijf schrijven. Eén kanttekening: Jimmy ‘Duck’ Holmes is nog springlevend. Vorig weekend trad hij nog op tijdens het Juke Joint Festival in Clarksdale.
Dankjewel Johan, ook voor je kanttekening. Op een of andere manier dacht ik ooit ergens gelezen te hebben dat hij was overleden en het Blue Front Cafe zou stoppen… gelukkig is dat niet het geval. Ik ga de tekst aanpassen. Groet, nu vanuit New Orleans.
Wat heerlijk om te lezen.
Jullie verdienen dit!!
Groetjes HeRi
Wat een mooi document! Ik heb het met veel plezier gelezen. Een prachtige reis. Fijn dat ik op deze manier mee mocht “reizen”
Wat fijn om zo op afstand met jullie mee te kunnen reizen én genieten… wat een mooi & indpirerend muzikaal en “geschiedkundig” avontuur. Nog een goeie tijd daar en toi toi toi…..
Geweldig dat jullie droom is uitgekomen. En wat fijn dat we jullie hier kunnen volgen om er zelf ook een klein beetje bij te zijn. Nog heel veel plezier samen en ik ben benieuwd naar je eigen optreden daar. Groetjes Gerdien Lindblad
Wat een reis, dank je wel dat we mogen meegenieten en alvast heel veel succes en we gaan voor je duimen. Wel een geweldige plek om je verjaardag te mogen vieren. Vera een geweldige ervaring toch❤️
Dankjewel, het is geweldig, we genieten met volle teugen!
Heerlijk verslag en herkenbaar, van 2010 tot 2019 ieder jaar daar geweest om het King Bisquit Festival te bezoeken en altijd de Delta gereden op zoek naar Blues pareltjes
Vera and Bo: If you still want to attend an authentic Baptist church in Memphis, and this reaches you in time for tomorrow morning… I suggest the Beulah Baptist Church at 2407 Douglass Ave, Memphis, TN 38114. This is one of Memphis’s most historic black churches and very welcoming. It is in the Orange Mound neighborhood, one of America’s original African American neighborhoods.
Hi Stacey, thank you so much for your message, we appreciate it. Unfortunately we don’t have a car available at this point in time so this morning we decided to go attend a service at the Baptist Church on Beale Street, the one where Dr. Martin Luther King also spoke. It was a great service and we enjoyed it to the fullest! Thank you and be well! With love, Bo and Vera.
Wat een heerlijk verslag Bo en Vera. Prachtig geschreven ook. Het brengt mij weer even zeven jaar terug toen ik een Bluesreis maakte. Ik herken veel van de plekken waar jullie nu ook geweest zijn. Mooi om te lezen hoe jullie genieten en je ook verwonderen. Ik ben heel benieuwd naar de mooie opnamen voor de clips. Voor nu: heel veel succes in Memphis en nog veel meer genieten!
Bo en Vera
Geweldig mooi verhaal en veel mooie plaatsen waar jullie zijn geweest, ik herken het ook
Van Bo had ik niet anders verwacht dit moet wel een succes worden
Er is geen betere
Geniet ervan
Groetjes Berry van Berkel
Geweldig verslag van jullie belevenissen. Zo’n 35 jaar geleden was ik machinist op een Nederlandse tanker en zijn de Mississippi opgevaren helemaal naar Batonrouge. Vanaf de brug van het schip kon je kilometers ver kijken naar het indrukwekkende landschap. Tijdens het varen onder de bruggen in New Orleans kregen we zelfs een ovatie van mensen op die brug toen we met het 175 meter lange schip onder deze bruggen voeren. Ook wat jullie zeggen dat het verschil tussen arm en rijk zo groot is viel mij toen ook op. Een fantastische met fantastische muziek wat wil je nog meer!
Tot zover de Authentic Blues on the Beale een uitstervend muziekgenre wat ik ook hoor van vrienden in Memphis , erg jammer !!